Volg ons op facebook
|
< terug
35- 't Lijkt wel of het gisteren was….
En zo gaan de dagen voorbij. De vakantie loopt op z'n einde. Nog een week en een nieuw schooljaar gaat beginnen. In huize Lingier zijn ze druk bezig met inkopen te doen voor de school. Papa zegt dat we morgen naar Oostende gaan. Moet ik mee, vraag ik. Ja, want we gaan kok-en zaalkledij kopen.
Ik ga er uitzien als een aangeklede aap, denk ik…
Mammie en de rest van het genootschap zijn op het strand. Ik en papa zijn op zoek naar de winkel voor horecakledij. Na veel vragen en omwegen vinden we hem eindelijk. 't Is een grote winkel. Ze verkopen er ook schooluniformen. In alle kleuren, allemaal grijs en groen. Papa staat met de verkoper te praten, overhandigt hem een formulier. De verkoper kijkt er niet van op. Gerechtskinderen zijn ook een bron van inkomsten. Ik mag twee koksvesten en broeken passen. Ook twee zwarte broeken en twee witte garçonsvesten. Met gouden epauletten. Als teken van m'n waardigheid. En ook omdat ik een beginneling ben. Gouden epauletten zijn nu eenmaal de laagste trap in de zaal. Hij speldt netjes de broeken af. Nog twee toques en m'n carrière kan beginnen. Kom ze maar halen binnen een uurtje. Verkopen jullie ook beugels? De verkoper laat de messen beugels zien. Verschillende prijzen, verschillende kwaliteit, zegt hij. Maar 't is voor rekening van Justitie, 't mag zeker wel iets kosten? Papa zegt dat hij het toch niet moet betalen, dus doe maar op. Aan mij vragen ze niks. Zoals gewoonlijk…
Papa vloekt, vindt geen parkeerplaats. Dan maar de ondergrondse parking. Pas gebouwd. Maar betalen is hier de boodschap. Wat hij met tegenzin doet. Kom, we gaan even een goedendag zeggen aan Nadine. Eens kijken of ze die mokken met de Mercator al goed verkocht heeft. Ik blijf buiten wachten, mij interesseren die mokken geen bal. Na een half uurtje komt papa buiten. Wil je je nieuwe school eens zien, de Mercator ligt er recht tegenover, vraagt hij. Ja, waarom niet hé? Na een vijftal minuten wandelen zijn we er al. Het is een groot wit gebouw. Een moderne gebouw. Het station is op amper twee minuten gaan. Papa zegt dat ik daar de ferryboten kan zien. Die varen naar Dover. Goed om te weten, laat ze maar zoeken in Frankrijk, ik zal wel in Engeland zitten. Ik grijnslach…
De Mercator is een mooie boot. Ik zie in de mast een schild met op een rode achtergrond een witte hand. Ik vraag aan papa wat die hand betekent. Normaal gezien is de Mercator van Antwerpen, vandaar dat embleem boven in de mast. De Mercator was een opleidingsschip. Maar je zult het zeker kunnen bezoeken als je in de Hotelschool bent. Allez, vooruit met de geit, er is toch nog iets goed aan die school. M'n schippersbloed komt naar boven, ik zie me al aan 't roer staan. Ahoi, kapitein, aan bakboord komt er een galjoen op ons af, ze dragen de vlag van Justitie. Maak de kanonnen klaar. Laat ze dichter komen. Tot schootsafstand. Ik kijk door m'n verrekijker. Is dat potdorie niet de jeugdrechter die daar aan 't roer staat? Vuur, zeg ik, stuur hem naar de haaienkelder. Ze vergaan met man, muis en ook nog wat ratten. De psycholoog zegt tegen de psychiater dat hij een verslag zal opmaken. De psychiater zegt dat water een onderdeel is van de therapie. De jeugdrechter roept dat hij niet kan zwemmen. Ik roep terug dat ik ook niet kan zwemmen, anders had ik hem komen redden. Ik geloof m'n eigen oren niet. Wat loop jij daar te lachen, hoor ik papa vragen. Zo maar, ik was een beetje aan 't nadenken, zeg ik…Papa Lingier moet toch bijwijlen gedacht hebben dat er een paar vijzen los stonden in m'n bovenkamer…
Ik heb me er eindelijk bij neergelegd dat ik naar de Hotelschool ga. Moet ik niet meer met Chantal aan tafel zitten. Fientje heeft een kaartje naar mij gestuurd. Ze heeft het zelf gemaakt. Het is een hartvormige bloem. Van Fientje heeft iemand geschreven. Het raakt me. Ik stuur een kaartje met een ijsje erop. Zelfgemaakt, schrijf ik, je mag die helemaal opeten. Daarna heb ik nooit nog iets gehoord van haar. Op de brieven en de kaartjes kwam nooit geen antwoord…
Papa voert me naar de Hotelschool. In m'n sporttas zitten m'n attributen, netjes opgevouwen door mammie. Ik ben gisteren eerst nog langs de kapper moeten gaan. Langharig werkschuw tuig hoeven ze niet in de Hotelschool. Er lopen al genoeg hippies rond. M'n haar is nu kort, het doet me niets. Haar groeit toch terug, denk ik dan. Daarna naar de fotograaf, pasfoto's laten maken. Papa zal me laten inschrijven en ook de formulieren laten invullen voor de Jeugdzorg. Die moeten voor alles een formuliertje hebben. Bureaucratie ten top gedreven. We zijn er. Papa parkeert aan de achterkant van het gebouw. Ik neem de omgeving in me op. Zie dat er aan de overkant een klein café is. Een klein café aan de haven? Daar zijn de mensen gelijk en tevree… binnenkort ik ook, denk ik.
We lopen de school binnen. Propvol met studenten. Meer dan duizend. Papa gaat naar het secretariaat. We moeten eventjes wachten. Na een half uur, 't kan ook langer geweest zijn, is het aan ons. Papa heeft aan de meneer van 't secretariaat een formulier. Ik moet m'n naam zeggen, geboortedatum en geboorteplaats. Hij noteert het ijverig op een fiche. Heb je pasfoto's bij? Ja, zegt papa. Hij geeft de vier pasfoto's. Je studentenkaart kun je binnen een week hier komen ophalen, zegt hij. Vergeet het niet want je hebt die nodig voor allerlei culturele evenementen. Je mag nu naar de speelplaats gaan. Er zal straks iemand komen om je verder te helpen. De volgende aub?
Ik sta met pak en zak op de speelplaats. Ik steek een sigaret op. Uit gewoonte. Een boom van een vent komt op me afgevlogen. Slaat de sigaret uit m'n mond. Wie denk je dat je bent, roept hij. De studenten kijken nu naar mij. Dat begint hier niet goed, denk ik. Steun van papa zal ik niet krijgen, die is al weg. Wel, krijg ik nog antwoord, roept die vent weer. 't Is al goed hé? Iedereen luistert aandachtig mee, je moet zo niet roepen. Straks heb je keelpijn.
Ik geef hem m'n naam. Ik zal je naam noteren, zegt hij. Ik ben meester De Bulle, de studiemeester. De Bulle? De Bullebak, zal hij bedoelen?
Ik zoek m'n sigaret, iemand heeft die opgeraapt. Ik neem m'n sporttas en loop naar buiten. Ik steek opnieuw een sigaret op. Inhaleer diep, dat kalmeert me. Plots gaat er een bel. Maken dat ik binnen ben. Er worden namen afgeroepen. Rijen gevormd. Mijn naam is er niet bij. Ik mag misschien terug naar huis? Ze gaan naar de klaslokalen. Ik en nog vijf anderen blijven achter op de speelplaats. We klitten samen. Soort zoekt soort, weet je nog?
Meester Bullebak komt aangedraafd. Kan die vent niet normaal stappen? Hij lijkt wel gejaagd door de wind. Hij heeft een lijst in z'n hand. Zijn jullie de nieuwe lichting van 't gerecht? Wat een vraag hé? Nee, we zijn toeristen die de Mercator wilden bezoeken, maar we zijn verdwaald, zeg ik. Bullebak kan niet lachen. Houd die grote muil dicht of je kan al strafstudie krijgen, roept hij met z'n gezicht bijna tegen het mijne. De anderen proesten het uit.
We moeten hem volgen. Met z'n lange benen valt hij amper te volgen. Komt er nog bij dat we bepakt zijn als kamelen in de Sahara. Gaat het niet rapper, roept hij zonder om te kijken. Ik zeg tegen de kerel naast mij dat we voor straf de marathon zullen moeten lopen. De kerel zegt gewoon dat hij z'n marathon kan steken waar het zonlicht niet schijnt. In z'n reet dus. Dat vind ik een goeie…
We zijn binnen en gaan een trap op. En dan nog één. Er is een lift, maar die is voor het personeel, denk ik. Hij doet een deur open. Ik zie een slaapzaal. Er staan tien bedden met tien nachtkastjes. Tegen de muur staan er groene metalen kasten. Later zou die nog eens tegenkomen bij 't leger. Er hangt een slotje aan met twee sleuteltjes. Is dat ons verblijf? Papa heeft toch gezegd dat we een aparte kamer kregen, een soort van hotelkamer. Niets van waar dus. 't Is hier verdomd hetzelfde als in Ruiselede. Ik verwacht elk moment Vermeersch die met een grijnslach binnen zal komen. Kies maar een bed uit, zegt Bullebak. Schrijf je naam op dat kaartje en steek het in de gleuf op je kast. Maar kom eerst mee naar het sanitair gedeelte. Het sanitair gedeelte is naast onze mooie hotelkamer met uitzicht op een muur. Een grijs geschilderde triestige muur. We zitten aan de achterkant van 't gebouw. Er zijn drie douches en in het midden staat een ronde metalen lavabo. Er zijn aan de muur kapstokken. Felle neonbuizen vervolmaken het geheel. Helemaal voor jullie alleen, zegt Bullebak. Kom maar mee. Hup naar een andere kamer. Da's hier de living. Er staat een tv en een tafelvoetbal. Hier mag je roken, zegt hij. Alleen hier, terwijl hij me indringend aankijkt. Ik heb het begrepen hoor…
Tegen de middag kom ik jullie halen om te gaan eten. Je kunt je nu rustig installeren. En weg is hij, op een drafje. Zijn jullie ook eerstejaars, vraag ik. Ja, is het antwoord. Ik ben Noël, zeg ik. Ik zit momenteel bij een pleeggezin in Torhout. Ze stellen zich één voor één voor aan mij. Karel en Ivan komen uit Brugge. Jan uit Turnhout. Sven uit Kortrijk en Pieter uit Gent. Pieter is degene die zei dat Bullebak z'n reet een opslagplaats is voor marathons. Het klikt onmiddellijk tussen hem en mij. Ook niet op z'n mondje gevallen. Heb je gezien dat er hier ook meisjes zijn, vraagt hij aan mij. Ja, voor ieders bek een stukje spek. Ik zeg dat ik ga roken. Pieter en Jan volgen mij. Karel, Ivan en Sven roken niet. Tot nu toe nog niet, maar dat zou vlug veranderen…
©GoNo
feedback van andere lezers- ivo
schitterend - het blijft een boeiend verhaal en ja, dat van die jeugdrechter, men zou hem nu voor een commissie moeten dagen, hij zou nogal wenen :(
GoNo2: Dank u! - dorus
knap
GoNo2: Dank u! - andremoortgat
Mooie wending weeral
en 't verhaal loopt als een trein
GoNo2: Dank u!
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 6Uitstekend:   3 stem(men), 100%Goed: 0 stem(men), 0%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 3 stem(men) |
