|
< terug
Joris- deel 5
Ik bleef liggen en had niet het plan om ooit nog recht te komen, laat me liggen, laat me doen bidde ik. alsjeblieft.
Natuurlijk moest ik opstaan...
Ik zat aan tafel, geruisloze tranen stroomden langs mijn wangen toen ik hém een tafel verder zag zitten, met zijn rug naar mij.
Wat had ik dan ook verwacht, alsof hij zich schuldig voelde, alsof hij ook maar iets gaf om mijn pijn.
Ik at wat, anders mocht ik niet van tafel en dat was het laatste wat ik wou, ik wou nu gewoon instorten op de kamer, was dat zoveel gevraagd? Maar neen, in plaats daarvan moest ik lachen en doen alsof alles in orde was.
Het was fuif 'savonds, gelukkig dan hoefde ik niet gemaakt vrolijk te doen. ik ging me klaarmaken om een avondje in de kamer door te brengen toen ze ons lieten weten dat iedereen naar de fuif moest.
'wat? iedereen?' Oooh wat haatte ik het leven! 'wat is er aan de hand met de wereld als je niet gewoon even alleen rustig mag flippen?'
Ik liep de trap af richting fuif, hopend dat er niet te veel trage, zielige liedjes gedraaid zouden worden, dat kon ik missen als kiespijn.
Het was alsof mijn verdriet in een soort haatachtige kwaadheid veranderd was, ik was boos op de wereld en al zijn inwonende inclusief op mezelf, mischien nog het meeste op mezelf.
Ik wist niet waarom, het was gewoon zo.
Ik liep een laatste trap af en ging binnen in het zaaltje, het was er overdreven versiert met slingers in alle kleuren. Ik keek naar mijn leeftijdsgenoten die zich helemaal hadden uitgedost voor deze avond.
'zwakkelingen' mompelde ik.
feedback van andere lezers- ydm
verdrietig dat het is gebeurd...mooi geschreven
x yvonne - elpe
Heen en weer geslingerd tussen verdriet en liefde.... opgelet :
"BAD ik" !
graag gelezen - tessy
Heel herkenbaar en duidelijk geschreven. graag gelezen
|
