|
< terug
Over de doden niets dan goeds (2)
Zodra ze Margot ziet binnenkomen staat haar zus op en begint naar de lift te lopen. "Ze ligt op de kelderverdieping" zegt ze zonder om te kijken.
In de lift valt het Margot op dat het gezicht van Carla dezelfde uitdrukking heeft als de laatse keer dat ze elkaar zagen. Verwijtende ogen en een mond die tot een venijnige streep is vertrokken.
Carla had zich "gekrenkt" gevoeld.
Normaal moet Margot inwendig lachen bij die herinnering, haar zus kan namelijk de "r" niet goed uitspreken en daardoor klinkt het woord "gekrenkt" ongewild grappig.
"Een hartinfarct" zegt Bob "ze was al overleden voor de ambulance er was."
Margot beseft plots dat ze zich sinds het telefoontje geen enkele keer de vraag heeft gesteld waaraan hun moeder eigenlijk gestorven is. "Een combinatie van hoge bloeddruk en de hitte waarschijnlijk."zegt hij.
En dan staan ze plotseling aan het bed.
Van zodra ze het gelaat van haar moeder ziet krijgt Margot een deja-vu gevoel, ze ziet zichzelf in een andere kamer in hetzelfde ziekenhuis aan haar moeders bed staan, kort nadat ze geopereerd is.
De pijnstillers hadden haar ogen dof en zacht gemaakt en haar tandeloze mond had iets kinderlijks onschuldig gehad."
"Ze zag er zo ongevaarlijk uit" had Margot 's avonds in bed tegen haar man gezegd.
Marc had haar alleen maar liefdevol in zijn armen genomen en haar voor de zoveelste keer het gevoel gegeven dat ze zich met hem tienduizend keer meer verbonden voelde, dat hij meer "familie" was dan haar zogenaamde bloedverwanten.
Het zijn haar ogen geweest die me mijn hele leven angst hebben ingeboezemd , denkt Margot nu, terwijl ze naar het levenloze gelaat van haar moeder blijft staren.
Zelf was hun moeder overigens altijd trots geweest op de uitwerking die haar blik op haar dochters had. "ik moet jullie maar àànkijken" was een van haar geliefde uitspraken geweest. Het feit dat andere moeders hun kroost verbaal tot de orde moesten roepen en zijzelf aan een blik genoeg had was voor haar het bewijs van een perfekte opvoeding.
En nu waren die ogen dus voorgoed gesloten.
"Ze is in elkaar gezakt voor het postkantoor" hoort Margot haar zus achter haar zeggen ."Men zag haar een grote witte enveloppe posten en toen is ze gevallen."
Onderweg naar huis en ook die nacht in haar onrustige slaap, blijft het beeld van haar moeder op weg naar postkantoor door Margots hoofd spoken.
Als ze de volgende morgen een grote witte enveloppe tussen haar post vindt is ze dan ook nauwelijks verbaasd...
feedback van andere lezers- aquaangel
goed graag gelezen
zeggen ."men......
zeggen. "Men...........
pilar: bedankt ,begrijp niet goed "men.. - erinneke
leuk
pilar: bedankt! - dichtduvel
Goed, maar verbaasd, klein schoonheidsfoutje, Jef
pilar: oeps, bedankt!!! - Ghislaine
Je hebt er in elke geval geen heilige van gemaakt. Van dode mag best wel eens een slechte karakter eigenschap vallen, dan blijft hij/zij een mens. Met fouten en rare eigenschappen.
pilar: bedankt ,fijn om reactie te krijgen als nieuweling! - RolandBergeys
leuk geschreven, ja
pilar: bedankt voor het lezen! - ivo
zeer goed, en je weet je personages goed te omschrijven ..
pilar: bedankt! - jbrouns
Ik volg nog altijd, op naar het volgende deel. ciao
pilar: blij dat je blijft lezen!
|
