naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

afdwalend gestriem

door stormvonk

Twijgen striemen met een regelmaat vol venijn
mijn gegroefd gezicht, nu ik wandel
in het duister.
Aan het einde van de weg wacht
me een splitsing.

Vol schaamte zwijgt daar de natuur.
Geen grasgeruis, vogels noch wilde muis.
Door het waas sluipt het gemis dra nader.
Al die letters opgeschreven,
telkens als ik zei, nog even
vloeiden ze zonder te denken.


stil sist de wind verhalen over
mijn nietigheid in mijn oor.
Rust dan heel even
in de palm van mijn hand,

kolkt dan voldaan verder.

In het bos huilt een man.

feedback van andere lezers

• Mistaker
  Prachtig Vonk!
  
  Groet,
  Greta
  stormvonk: Dank je
• ERWEE
  Prachtig!!!
  Maar een man zien huilen kan ERWEE niet.
  stormvonk: Wordt je droef van hé, you big baby :)
• RolandBergeys
  Heel knap.
  
  Vraagje: is het niet het waas? (denk van wel)
  stormvonk: Ja, waarschijnlijk wel :), ik ga er over denken
• mistral
  zeer mooi!
  stormvonk: Bedankt
• sinneskyn
  mooi,
  
  de laatste zin, is een
  sterke afsluiting !
  
  groetjes Hil
  stormvonk: Bedankt,
  groet Dave
• sabineluypaert
  deze zin doet hard nadenken -> Vol schaamte zwijgt daar de natuur
  stormvonk: Altijd leuk als iemand denkt
• Aramis
  mooie aanloop naar een horrorverhaal !
  stormvonk: dank u
• ivo
  heel mooi amai - dit is een pareltje, zeldzaam mooi
  stormvonk: dank je uit de grond van mijn hart
• Bors (mentor)
  Je schetst mooie beelden in prachtige zinnen! Voor mij is dit gedicht af en krijgt een uitstekend!
  
  Groeten, Bors
  stormvonk: *buiging*
• Lucky
  + + +
  stormvonk: Dank je
• freke
  Stil buig ik mijn hoofd, niet uit schaamte maar uit waardezing.
  Groots geschreven, af.
  
  Dichterlijke groet, freke.
  
  stormvonk: nu buig ik deemoedig mijn hoofd
• littlefairytale
  Stil ook met een kapitaal, om de eenvormigheid te behouden.
  Die laatse zin blijft in mijn hoofd weergalmen. Alsof ik hem ergens eerder heb geproefd en toch ook weer niet. Heel vreemde sensatie
  en kan ook door het verstilde beeld komen..;een huilende man in het bos. Alsof je iemand ziet en het ongepast is dat je hem ziet in die omstandigheden. Heel knap dicht boven die laatste zin ook hoor. tine
  stormvonk: Inderdaad ongepaste situatie die vragen oproept, bvb waarom daar hé. van zo een zin wordt ik droef.....maar dat gaat over hoor...:)