|
< terug
osmose ( magnum opus eisenik)
OSMOSE
als scholen vissen drijft de schijn zich uit over zwarte moleculen
waartussen de leegte ten onder gaat tegen het spectrum
dat we uit kinderboeken opzogen
de aardbeien en citroenen werden er deel van ons
bleven als tattoes op ons hersenvlies achter
soms schijnen ze in zilveren straatstenen
of in de olieverflijnen van de stratosfeer
wanneer we er helemaal niet om vragen
verfraaien ze iets dat leeg mocht zijn
als het plafond dat je ziet als je wakker wordt
en dat even als een doek, nog warm van de vertoning,
onteerd wordt door de schaduw van handen.
we dragen een net nonchalant op de schouders
als in de herinneringen waarin we verlangen te verdrinken
lopen we in een stad als op de speelplaats
we geloven dat hieronder een verleden begraven ligt
in kronkels die als vraagtekens in het zand krioelen
en waarop een mooie toekomst het antwoord is
we dwingen onszelf te vergeten
dat ons uurwerk ons in het gezicht uitlacht
we kunnen alleen toegegeven aan de dynamiek
het gevoel dat de tijd verspild wordt dikt aan
tegen het tempo van de reizende zon der dadendrang
groeiend als bamboe
waarop elke rib een ander verhaal vertelt
die muziek van de verandering kruipt bij ons naar binnen
en gonst na achter onze tong
we wachten geduldig
tot de muze van tussen de rimpeltjes van onze vingerafdruk glipt
en hopen op een teken
op een moment dat een licht ons raakt
waarin we zullen oplossen van euforie
alsof we eindelijk de bol binnenstebuiten keren waarin we dwalen
als een spookpijn van de onbestaande arm van onze verlangens
we grijpen en tonen met tentakels de willekeur aan
ondergaan de pijn dat nabij
alles als een herinnering moet vervagen
we verliezen met glimlach en nemen vrede met tranen
we kijken achteruit in de spiegels die naast ons kijken
er kan geen beeld ontsnappen
voor overal ogen opduiken
geeft de glans zich verloren
aan de polariteit die hoofden draait
naar waar de zon zou opkomen moest ze willen
maar we wuiven de gebaren weg met magnetische handen
knipperen het licht aan en uit tussen onze vingers
als de spieren die zichzelf beklagend volharden
overtuigd dat het zin heeft een grotere palm te maken
blijven we bloed naar de juiste plaats verbannen
uit de bocht worden we getrokken
om te vervlechten
met het ongemak in onze aders
nog voor de snelheid van de tijd ons kan beademen
wordt de wil de vlotheid te verkrampen
ongenaakbaar gebroed uit de warmte
van de smaak in onze buitensporig dromende mond
die de ondraaglijke kans uit zijn baan gezogen had
toen we wakker geschud werden
en de daverende echtheid
achter ons lieten
het voorteken
ontbolsterd door een blik in de caleidoscoop
van iets dat nog zou moeten komen
het zou alleen kunnen eindigen
met de woorden die we kerven
in de onzichtbare aarde van onze dromen
waarin we rondmieren
als in een zich eeuwig herhalend
stenen tijdperk
waarin we zoeken
naar de zinnen die amper durfden spreken
over hoe we door muren heen
onze wensen uit beton boetseren
in hoogfrequente onbegrijpelijkheid
onszelf opvangen uit de lucht
feedback van andere lezers- duivelstrikje
moest lachen met de titel
eisenik: god ja als je een beetje het werk hier gevolgd hebt dan zie je dat er veel uit gedichten terugkomt etcetera, tis beke een samenvattend werk, vandaar de titel :) met een portie ironie natuurlijk... - SabineLuypaert
serieus mooi stukje proza vind ik dit, dadendrang is een mooi woord, evenals die muzerimpeltjeszin(schoon vondst)
graag gelezen dit stukje proza (smile), serieuze diepgang hoor
eisenik: proza? :) thnx - ivo
heel veel woorden en gedachten die samen veel te veel zeggen, ik lees het nu twee tot driemaal .. en er springt telkens een andere dieptegang op, iets waar ik lang kan over mijmeren.
Ik weet nog niet goed hoe ik dit moet scoren, goed of uitstekend of super, het is nog steeds te verward ... maar daarom niet minder goed
eisenik: =) tis subtiel proberen zijn maar toch veel zeggen ; telkens net niet zeggen wa je bedoelt maar daar veel woorden voor gebruiken; kan je inderdaad als een kracht en een zwakte zien... - Lucky
zo wel een heel verhaal zeg.....
eisenik: :) - freke
mooi, zonder meer. Er zitten coupletten in die gedichten zijn op zichzelf. Zo heb ik het herlezen, want aan één stuk was ik in het midden al vergeten hoe het begon. (kan aan mijn geheugen liggen ook)
Groetjes, freke
eisenik: haha dat vind ik zalig dat een gedicht ene soort korte termeingeheuge loze continuë taalervaring wordt... dat je door elke nioeuwe nzin wordt opgezogen in een memento achtige ervaring waaruit je alles moet opmaken... mar ik ga miss wat te ver ;-) - Vansion
hou ik van - verwarrend transparant bij momenten - en volstrekt niet voor de vaak noch van het zandmannetje
echt zonde dat dit niet méér gelezen wordt (maar dan écht gelézen hé!)
eisenik: =) dankje - libo
ja dat moet ik in een paar keer lezen hoor
groetjes libo
eisenik: :) - stormvonk
Yep, mooi man
eisenik: :-) dankje
|
