< terug
Adagio
De orgelpijpen vallen hijgend dicht
na hun halsbrekende toccata-plicht.
De galm versterft in deinende rimpels
palliatief begeleid door hoofse klavecimbels.
De partituren zien hun einde naderen
en dwarrelen neer als herfstige bladeren.
Hobo en fagot blazen de laatste zucht
wijl de cello zich recht voor zijn ultieme vlucht.
De harp streelt zich in weemoed en tranen
ter afscheid van bedroefde melomanen.
In het spoor van de uitgedanste bandoneon
vertrekt ook de paukenist met stille trom.
Eenzaam herstrijkt de contrabas het pad
waarlangs het opus zijn ontbarsting had,
waar nu jachthoorns echoend nazinderen
en vermoeide violen vluchtig vervlinderen.
feedback van andere lezers- erinneke
Zeer leuk gedicht, met mooie klanken :) Aramis: uw muzikaal gevoel wordt bij deze sterk gewaardeerd ! :) - RolandBergeys
Heel mooi. Link: mijn gedichtje Blues. Aramis: integenstelling tot uw bar is mijn bospad helemaal stof- en ragvrij ;) - ivo
mooi Aramis - als ik zoiets hoort met een Bach op de achtergrond dan smelt ik helemaal Aramis: ik heb mijn smeltbeurt toen gehad ;) - Lucky
Leuk. Aramis: melomane groeten - SabineLuypaert
zucht
helemaal stil van perplex Aramis: volgende keer niet vlak naast de pauken gaan staan hé ! - Ghislaine
Om met een cognacje onderuit op de bank te genieten. Aramis: mag ook in een clubfauteuil zunne ;) - ERWEE
ERWEE von Karajan zegtr dat het goed is. Aramis: zeg tegen ERWEE dat hij zijn dirigeerstokske niet laat vallen want dat zou de perfecte stilte na de strom breken !
|