|
< terug
sintels ver weg
In een melkweg sterft een ster,
dooft in triljoenen sintels. Onder haar
lichtjaren weg voelt een man
de plotse zucht van die verre dood.
Schouderophalend vervolgt hij zijn
baan naar zijn eigen thuisstelsel.
De stad werpt haar stralen op hem,
als hij in haar verkeersaders loopt.
Ze is tuk op verlichte lege lanen,
en hem escorterend met zachtroos
lantaarnlicht bevalt haar helemaal.
Ze lacht, gelukkig met haar droom,
en danst grillige schaduwen werpend door.
feedback van andere lezers- ivo
die laatste zin haakt een beetje niet?
ik vind het een prachtig beeld, maar ook wat afstandelijk in zijn geheel ... toch 'goed' bevonden ... omdat de moeite nog steeds sprak.
stormvonk: Ik heb het aangepast, zou een bordje moeten hangen "work in progress" :) - bragt
Die overgang van macro- naar micro-omgeving is in de eerste strofe en tot 'thuisstelsel' knap verwoord.
Het tweede deel is intiemer.
stormvonk: Heb er wat aan gewerkt, bedankt groet - Mistaker
Eens met Ivo maar erg mooi!
Groet,
Greta
stormvonk: Dank je, zie fb Ivo - erinneke
deze vind ik verrassend goed.
stormvonk: Dank je, maar ik heb hem wat veranderd op 't einde - RolandBergeys
Heel mooi, haakte ook even af bij de laatste zin, maar het kan wel zo.
stormvonk: Kijk eens, ik heb hem wat veranderd, beter of slechter? - aquaangel
smaakvol
.......()""()
....("( '0' )
... -)__*__)|\__
.../___________)
=(0)========(0)
VROLIJK PASEN!
stormvonk: Dank je Aqua, zie mijn gedicht EHa, en zoek jezelf :) - SabineLuypaert
zachtroze? en grillig? dan val je niet uit cadans met die laatste regel waarvan ik me afvraag waarom hij gestraft staat, zo helemaal alleen ;)
stormvonk: Hij is stout :) - Lucky
mooi..die laatste zin is ook mooi heb de vorige niet gelzen (maybe lucky)
stormvonk: Ja het proces blijft maar door gaan
|
