Volg ons op facebook
|
< terug
Rachmaninov
Nog snel een kuch en
wat geroezemoes tot
dat ook langzaam dooft
En de dirigent langzaam de
ruimte breekt, volschildert
met violen, rood en paars
en blauw komen gauw
alle gevoelens tot leven.
Vervoerd door oboe's, piano's
en instrumenten waar ik de
naam zelfs niet van ken
Vloeit zilver en zacht een melodie
door mijn lichaam, mimiekt mijn
leven tot de pauken mijn hart
imiteren
en
slagen
slagen
slagen
In de achterliggende duisternis
bezwijkend merk ik nauwelijks
dat het spelen stopte
en opeens de wereld
weer verscheen
Adem in
adem uit
adem in
adem uit
en dan
applaus.
feedback van andere lezers- eisenik
in de eerste strofe : sterft ipv wegsterft zou het ritme ten goede komen
mooi!
stormvonk: Juist, dank je voor de constructieve fb
groet - SabineLuypaert
de zilverstrofe, daar maak ik graag een buiging voor (smile)
stormvonk: Ik ontvang met liefde
groet - louisaatje
Zie Sabientje!! Spellingtip: volschildert
Heel pakkend, het verwoordt treffend wat (goede) muziek met je kan doen
stormvonk: dank je voor de spellingstip, groet - lichtje
prachtig, de spanning is voelbaar
stormvonk: *Twaaiiiinggg* - aquaangel
a
p
p
l
a
u
s
stormvonk: B
e
d
a
n
k
t - wim_veen
Rachmaninov
Stormvonk
Die naam alleen al doet de vrieskou van de noordse steppe vermoeden. Rachmaninov is de meester van de vette akkoorden, het spervuur van het klavier, een regen van in vilt verpakte hamerslagen. Als die naam over de tongen rolt, zie ik glanzend zwart ebbenhout en mat ivoor. Rachmaninov is een boegbeeld, een reus. Zijn viriele handen konden de toetsen bedwingen, de snaren laten stormen.
Nog snel een kuch en
wat geroezemoes tot
dat ook langzaam sterft
Gekuch is misschien wel het beleefdste, meest beschaafde geluid dat mensen uit hun strot krijgen. De strijkers houden zich klaar, de stok in de losse pols, een uitgeklapte elleboog, violen tussen wang en sleutelbeen geklemd, celli tussen de dijen. De dirigent keert zijn rug naar de luisteraars. De stilte die dan valt weegt. Het gekuch verraadt het ongemak, de koorts van de zaal. Het is de droge, overbodige hoest die de keel vrij maakt, de ziektekiemen naar buiten drijft. Je gebruikt mooie woorden. Jouw taal is helder en licht. Ik wist zelfs niet dat ?kuch? als zelfstandig naamwoord bestond. Stom van mij! Geroezemoes staat ook in mijn top vijftig van mooiste woorden. Geroezemoes is een mengsel van stemmen, een gezapig geruis. Het ?sterft? langzaam. Hier zou ik ?doven? verkiezen. Het is niet fout maar ik vind dat het hier niet echt past.
En de dirigent langzaam de
ruimte breekt, volschildert
met violen, rood en paars
en blauw komen gauw
alle gevoelens tot leven.
De dirigent breekt de ruimte. Ook hier moet ik mij inspannen om te volgen. De stilte kan breken, een geluidsmuur kan breken, een stem kan ook breken, een oog zelfs, maar een ruimte? Nu ja, misschien moet ik gewoon meegaan maar je zet hier een ijle, wilde stap die ik niet helemaal begrijp.
De volgende regel vind ik dan weer een parel. De dirigent schildert de ruimte vol? Dat is een voltreffer. Want dat druk gekrabbel, gewarrel in de lucht lijkt wel op de woeste penseelstreken van een schilder die in enkele lijnen een portret, een landschap, een stilleven wil oproepen. Wat hij dan schildert vind ik iets minder, niet slecht, maar iets minder. Ik zou de dirigent eerder een krul, een spiraal, een spat, een kegel laten schilderen, een figuur. Kleuren ja, maar geen violen want de violen strijken, striemen, smeren zelf al de ruimte vol. Maar de aanzet vind ik prachtig. Dat alle gevoelens tot leven komen, dat kan ik me inbeelden, maar het verrast me ook niet. Ik bedoel maar, gevoel en leven zijn twee woorden die in onze taal zo vaag omschreven zijn, zo een ruime lading moeten dekken, dat ze weinig zeggen. Dan zwicht ik toch meer voor het tastbare beeld waarmee je begon.
Vervoerd door oboe's, piano's
en instrumenten waar ik de
naam zelfs niet van ken
De oboe heb ik moeten opzoeken en heb ik niet gevonden. Zou het kunnen dat dat een tikfout is? Bedoel je niet de ?hobo?? Hier laat je de gevoelens vervoeren door verschillende instrumenten. Muziek draagt en voert stemmingen. Helemaal mee eens. Nu vind ik het ontwapenend bescheiden dat je toegeeft dat er instrumenten zijn waarvan je de naam niet kent. Ik ook niet. Aan de andere kant zou ik het misschien indrukwekkender vinden als je de instrumenten die je niet kent toch nog verkent. Zo wist ik tot voor kort niet wat een bandoneon was, maar een blik in het woordenboek volstond om te leren dat het een accordeon was met een groot toonbereik, die vooral bloeit in een tango-orkest. Ik zeg niet dat wetenschap po?zie is, maar het kan wel een inzicht openen. Wat dan wel weer voor jou pleit is dat het niet weten soms best gezond is.
Vloeit zilver en zacht een melodie
door mijn lichaam, mimiekt mijn
leven tot de pauken mijn hart
imiteren
en
slagen
slagen
slagen
De melodie vloeit zilver en zacht? een kabbelende bergbeek zie ik dan.
Lichaam is terug verwant aan woorden als ?leven?, ?gevoel?. Ruim maar soms ook verraderlijk leeg. ?Mimieken? is een nieuw werkwoord. Dit vind ik de minste regel uit het gedicht. Mimiekt mijn leven. Ik veronderstel dan dat je bedoelt dat jouw ?leven? gelaatstrekken, een uitdrukking krijgt. Nee, mimieken vind ik minder geslaagd. De pauken bootsen jouw hart na. Hier voeg ik terug in want ik was even ontspoord. De pauk brengt ritme in het orkest. Zo wil het verhaal dat ?Haydn?s symfonie nr ?94? met de paukenslag? ontworpen is om zijn oor wakker te schudden als het dreigde in te dommelen. Hier grijp je me terug bij de kraag.
In de achterliggende duisternis
bezwijkend merk ik nauwelijks
dat het spelen stopte
en opeens de wereld
weer verscheen
Jij zit in de duisternis te bezwijken (mooi woord). Waar was de wereld toen zij nog speelden? Zomaar een vraag.
Adem in
adem uit
adem in
adem uit
en dan
De pauk volgt niet alleen jouw hartslag maar ook jouw adem. Ik heb het eens gemeten op een verloren moment. Blijkbaar slaat mijn hart vier keer tijdens ??n adem.
applaus.
Het applaus lijkt me inderdaad de enig mogelijke finale.
Hier en daar slordig maar af en toe flakkert het ook op.
Graag gelezen.
stormvonk: Dank je voor deze zeer mooie fb, een beetje late reactie maar ik heb mijn tijd ervoor genomen. Ik heb je tip van "dooft" gebruikt.
Die oboe kan best een hobo zijn maar de anglicaanse kant van mij heeft het zo geleerd. Storm senior eens over aanspreken. Ik bedoel met dat ik ze niet ken het feit dat je daar zit en luisterd. In het begin herken je de instrumenten tot ze zo in elkaar opgaan, zoals bij Rachmaninov of Sjostakovitsj dat je een "wall of sound" krijgt dat je vergeet dat het instrumenten zijn. Dat je gewoon opeens je "smijt" in die klankenrijkdom tot je opeens merkt dat de laatste noten daar zijn en je tot jezelf moet komen.
Ik heb dat ook bij Led Zeppelin live hoor :).
Groet en nog eens bedankt voor deze super fb
Storm - Mistaker
Nou ik ben ook aan het klappen!
Groet,
Greta
stormvonk: Dank je
groet - Lucky
mooi ...
stormvonk: Dank je
groetjes aan Jolly trouwens - littlefairytale
het leest als de grande finale van Rachmaninov...tine
stormvonk: Yep, ben meer een sjostakovitsj man maar het pakte me - springie
mooi muziekspel beschreven.
stormvonk: DAnk je
groet - edkg
Fijne titel (Rachmaninov raakt ;-\) en een beeldend muzikaal gedicht.
Aparte stijl die zeker aanspreekt.
edKG
stormvonk: Dank je
groet Storm - cehadebe
Prachtig, precies zoals het is
stormvonk: Dank je,
groet Storm - Vansion
Moet spontaan uitstekend roepen omdat het een h?le moeilijke klus is Rachmaninov in woorden te doen opleven. En ik herk?n hem.
Er zijn vele maars ... tja ... wat maakt het uit ...
behalve misschien
dat ik
niet snap
echt niet snap
zelfs ontgoocheld word
als je bij zo'n meester
besluit met zoiets onbenulligs
als applaus ...
stormvonk: Realiteit is zo, je zit daar en iedereen staat recht en applaudiseert en je doet mee, mijn ouders zijn pas naar Verona geweest en daar naar de premi?re gaan kijken van La Boh?me, mijn vader kon niet meer rechtstaan van de emotie naderhand en heeft daar nog een halfuur gezeten. Aaaah, ik had dat op I love techno lol
|
