|
< terug
het moment van de dramaturg
wees, om verheven te zijn, bereid af
te dalen tot de kerkers van uw bestaan
maak niets wat was of zijn zal
groter, kleiner, of gelijk aan wat is
waar en wat u bent, is het enige
wat onmaakbaar is voor uw brein
leg in woorden over Andere Tijden
de heimwee naar de ervaring van weleer
geen mens weet immers nog hoe het was
of is niet meer in staat de waarheid
in stand te houden
beelden worden gezeefd door ons versnipperend geheugen
en klanken verzwolgen door de werkdruk van alledaagse dingen
geen kleuren die blijvend tijd bedwingen
en alles zakt de tenen van gisteren tegemoet
sleur daarom bergen naar de zee
en bestook haar met zinkende ervaringen
die blijven drijven op elkanders lijk
althans voor even
waar het moment van de waarheid
onze ogen onverwaterd voor het laatst begroet
elk gesproken woord torpedeert een ander
en slechts een halfslachtig duet kan
de hoop doen leven om een spaander heel
te laten voor zijn eigen ondergang
laat dan zijn schuimbekkens kolken in uw kot
leg acteurs woorden in de mond
laat hun kelen houten staketsels ten velde briesen
en henzelf er op ten onder gaan
om u uw neergepende leven
voor het eerst opgebouwd te laten zien
|
