Volg ons op facebook
|
< terug
Gedicht uit piëteit
Zoals ze vertelde toen
over wie en wat ze was
hoe het mensen omdeed de das
hoe geen woord er iets kan aan doen
over hoe ze wel was, zo licht
en zo zwaar, tegelijk
hoeveel pijn, te zijn verplicht
niets te zijn buiten haar bereik
hoe ze naar me lachte en zei
met weinig woorden, zo klein
enkel voor jou zal het zijn, van mij
en hoe ik haar niet begreep, té klein
ze deed wind in me waaien
ze deed mijn hart trager kloppen
ze kon die onrust in me paaien
hoe ze als een puzzel alles deed kloppen
ze liet de stemmen niet meer komen
ze liet me verlangen, daar
ik laat haar om jou in me wonen
ze liet ons sterven, met haar
ze liet alle tranen, ieder gebaar
werd de moeite ward
je was een oplichting door haar
ze zag, de onrust in me bedaard
de ogen zo diep sluiten
en je wang voelen, warmte, dicht
je tasten nooit uitbuiten
ik bleef me voelen, zo licht
ze had reeds velen gemaakt
wakker, ze lachen, fluisterde ze
ja, zei ik, ik ben ook ontwaakt
maar ooit sterven ze, het is té
ik begreep haar niet, nooit, niet
dat zal wel komen, vol hoop
zie het dan niet als verraad, heb geen verdriet
enkel geluk is wat ik voor je koop
ik vroeg haar op een dag
ben jij nu wat ik voel?
ze richtte zicht op, zonder lach
en ze zei, je weet nu wat ik bedoel
ze was helderder dan water
zachter dan diamant
het blijft niet, zei ze, later...
ze zuchtte en hij kuste mijn hand
ze fluisterde en hij keek me aan
ik moet je aan iemand voorstellen
Dit is Liefde, aangenaam
wat ik al weet, kan je me niet meer vertellen
hij begreep me niet
ze staarde en boog haar hoofd
ze fluisterde, alsjeblieft, hebt geen verdriet
ik ben alles waar je ooit hebt in geloofd
toen is ze weggegaan
ze huilde om haar vertrek zoveel
zijn laatste aanraking, gedaan
ze was harder dan fluweel
ze bleef fluisteren en alles kwam terug
een kus was slechts een kus
die pijn nu was vroeger een drug
is dit alles, schreeuwde ik, dit was het dus?
ik huilde en ik riep hees
was dit nu wat je me moest leren?
ik heb geen liefde meer, ik ben een wees
verrden en jij me de rug toekeren
want als het tikt op je raam
weet dan dat vele mensen huilen
zonder haar, omdat ze zijn, eenzaam
ze heeft voor ieder gegraven, vele kuilen
dus weet dan en onthoud dit goed:
als de zon op je valt en ze naar je lacht
je haar binnen moet laten, je moet
en je je niet mag verzetten, met geen kracht
want ze is alles wat een mens doet leven
alles wat een mens ooit bezat en
alles wat hij kwijt is en niet meer kan geven
maar enkel kan zeggen, de Liefde die ik ken
feedback van andere lezers- aquaangel
zo hey dit is een lange,
graag gelezen, al gaat mijn voorkeur naar
iets beknopter toe
xx
Talia: mijn voorkeur gaat er ook naar uit, maar dit kwam zo vlot en bleef maar komen en ik hou er wel van. af en toe mag het, zoals chocolade snoepen :-) - SabineLuypaert
een pracht, zo licht en zo zwaar tegelijk, om het even met je eiegen woorden te zeggen
Talia: Dank je wel, je bent altijd zo lief! - littlefairytale
Zou inkorten en de essentie en de vaak wonderlichte beelden die je neerschrijft vastpennen.
tine
Talia: Daar kan je gelijk in hebben, maar dan heb ik weer een ander gedicht want het IS reeds. het is moeilijk om mijn kinderen te vermoorden... - Victoria
ik sluit mij aan bij littlefairytale.
je schrijft mooi, maar er gaan zaken verloren...
ik denk dat het onderwerp waarover je schrijft beklijvender zou zijn als je een korter, sprekender gedicht zou maken...
maar het blijft jouw gedicht natuurlijk. ik weet ook hoe het voelt als ze aan je teksten komen... kan soms hard overkomen h? terwijl jij er op gezwoegd hebt....
Talia: Je hebt gelijk, maar het blijft subjectief. Ik vind het mooi staan zoals het nu staat. Het korter en anders maken is een nieuw gedicht fabriceren. Ik hou van het gedicht zoals het soms zwak is en soms de bocht uitgaat, of soms stilstaat en zucht. het heeft iets van het imperfecte dat de liefde nu eenmaal is. - lucky
voor mijn gevoel te lang
Talia: het kan inderdaad korter, maar ik wou er een allegorie van maken. En daarvoor is het dan weer te kort ;-)
|
