Volg ons op facebook
|
< terug
geboren
ik had het zelf niet gevraagd
in weeën kreeg ik een bestaan
zoekend naar mijn verhaal
reisde ik over vele zeeën
maakte veel kapot
en liet weer groeien
als 'n spoor van 'n orkaan
dat het graan had doorstaan
ligt achter mij zielloos
'n tijd die verdween
zoals het zand
dat gleed
tussen de vingers
van mijn hand
en zo kijk ik weer
naar een tijd
die niet meer is
gevuld met verhalen
die onaf spreken
in sporen
die niet meer zijn
Ik had het zelf niet gevraagd
de stormen in mijn bestaan
zwerven op zeeën
vernielend in m'n lot
't kon me niet eens boeien
deprimerend bestaan
achter me roerloos
'n tijd die verdween
zoals het zand
dat gleed
tussen de vingers
van mijn hand
feedback van andere lezers- stormvonk
Vraagt luidop gelezen te worden
ivo: mss wel - hopelijk is het dan niet te oorverdovend ... stil - lucky
Mooi ...
dat zand dat glijdt tussen je vingers voelt aan als onmacht
ergens geen grip op hebben
ivo: zo is het en zo kan het ook zo voelen - wim_veen
geboren
Het bevruchte ei kiemt in de schoot. De klomp zwelt, een trage vertakking van stompjes. De opgerolde vrucht dobbert in het lauwe sop, gevoed door de streng.
ik had het zelf niet gevraagd
in weeën kreeg ik een bestaan
zoekend naar mijn verhaal
reisde ik over vele zeeën
maakte veel kapot
en liet weer groeien
als 'n spoor van 'n orkaan
dat het graan had doorstaan
ligt achter mij zielloos
'n tijd die verdween
zoals het zand
dat gleed
tussen de vingers
van mijn hand
Je vraagt er nooit om. Je wordt verwekt na een benevelde, woelige nacht. De geboorte lijkt een geschenk. De golfslag van de weeën versnelt. Handen wringen het laken. Het gelaat barst. Zware zuchten. De krop puilt uit de schede. De eerste adem schroeit de longtakken. Je zet het keelgat open. Je krijst en vader slikt een prop door, verbijt een traan. Moeder lacht, verlost van de weeën. Ze wassen de vliezen weg. Je ligt daar nog blind en stom. Je mag beginnen.
Zoek je een verhaal? Misschien. Ik beleef het anders maar het kan wel. In een verhaal raak je verwikkeld, het slokt je op. Je kiest de rol die jou het best past. Of kies je de rol die je aan kan?
Het verhaal zou een met valkuilen bezaaid pad kunnen zijn. Na elke stap laat je een afdruk na die de regen of de wind weer uitwist. Het landschap wisselt. Duinen, polders, heide, veen…
Om over zee te reizen heb je een kompas nodig, een roer die de uitgestippelde lijn volgt, een boeg die de spiegel splijt, een starre mast en een bol zeil. Dan nog kan één vloedgolf je van het dek vagen. Je kunt driften op een briesende zee.
Vernielzucht zit geworteld in onze genen. We slopen om onze woede te luchten, ruimen het puin met een kraan op rupsbanden en gieten het beton van onze nieuwe grondvesten. We mengen de mortel, schrapen met een truweel in de kuip, tikken de muur waterpas. Dan nestelen we ons in het nieuwe huis tot we balen, tot de ruimte ons beknelt. Dan grijpen we naar de hamer, dan hijsen we de kogel, de slinger die de gevel terug vermorzelt. De kringloop van slopen en bouwen gaat door tot we moe maar voldaan in onze kist ploffen.
De orkaan is de omgekeerde, wervelende kegel die splinters, morzels, scherven zuigt. Hij buigt voor de wetten van de luchtdruk. Landinwaarts stuit hij op de weerstand. De warme, dampende zeespiegel voedt het stille oog. Als hij het graan ontwijkt is de oogst gered. Zend dan maar de maaidorsers, schud dan de korrels uit de aren. Hun gouden pluimen golven.
Door de achteruitkijkspiegel zie je het verleden wegschuiven als de stippellijn op een snelweg, vernauwend naar een vluchtpunt. Opgeslokt door de kim. Het zand ontsnapt aan de vuist. Het legt zich doorlopend in andere plooien. Het waait van duinflank naar golfbreker, van de woestijn naar een kreek. Het reist op de schouders van de wind. Zand is het teken van voorbijgaan.
en zo kijk ik weer
naar een tijd
die niet meer is
gevuld met verhalen
die onaf spreken
in sporen
die niet meer zijn
Je kijkt over je schouder achteruit, een kwartdraai van de heup volstaat, een knik van de hals. Daar liggen de verkoolde lijken van jouw pijn te dampen op het slagveld, daar bloeit de papaver van jouw hoop, daar kronkelt de stroop van de zonde, de melige, welige bron die je nooit kon laten. Aan de tong kleeft de wrange nasmaak van de gemiste kans, de lans die brandt in jouw flank. Een menigte van onvoltooide verhalen die verstrengeld raken, een kluwen dat oplost als de zeis vertraagd naar de halsslagader zwaait. De wind, de regen heeft de sporen gewist. De hoefafdruk van de hinde die jouw pad kruiste, bijvoorbeeld.
Ik had het zelf niet gevraagd
de stormen in mijn bestaan
zwerven op zeeën
vernielend in m'n lot
't kon me niet eens boeien
deprimerend bestaan
achter me roerloos
'n tijd die verdween
zoals het zand
dat gleed
tussen de vingers
van mijn hand
Je vraagt er nooit om. De koude droogte van een mistral, de hitte van een sirocco beproeft jouw weerstand, daagt jouw evenwicht uit. Wie zwerft op zee mag het roer nooit lossen. De boeg kan een ijsschots schampen, versplinteren op een klip. Het lot is een dobbelsteen. Elke worp is een vraag. Het antwoord is een som van ogen, een wisselend getal waarmee je de koers herberekent. Je kijkt terug met hangende schouders, loden oogleden, verkrampte mondhoeken. Weemoed verlamt. Het verleden is een wervelende stuifwolk van zand, een voorbije brand.
graag gelezen
ivo: wat een feedback, bijna een roman als fb, wow, ik sta verbaasd over deze mooie reactie, blijkbaar heeft het gedicht je iets gedaan ... dank je wel driedubbele buiging .. - Innerchild
Wat lees ik hier veel tussen de regels door ...
Warme knuffel,
Inner
ivo: bedankt Innerchild ... leuk he veel meer lezen dat wat er staat .. - aquaangel
we vragen niets
en krijgen veel
soms welkom
soms niet
een hele weg
de levensweg xx
ivo: zo is het Aqua Queen ... - louisaatje
knap, ivo!!! Ook wat triest....
ivo: bedankt Louisaatje ... - SabineLuypaert
klinkt naar heel intriest in het hart en onderhuids
ivo: bedankt Sabine, elke gedicht spreekt aan wat men zelf voelt .. - fille_de_toi
't geeft me koude rillingen
en dat is een compliment
fille
ivo: bedankt fille, en het is dat gevoel dat ik ook wou beschrijven .. zodat een gedicht ook communicatie kan zijn .. - anne
Ik ga het niet te fel ontrafelen, het zegt zo al meer dan genoeg.
ivo: bedankt Anne, het is gek hoe een gevoel kan zinderen in enkele beelden die gemaakt zijn uit simpele letters .. en hoe het de mens kan aangrijpen ...
|
