|
< terug
mensterie
zelfs zonder stappen te zetten
gaan we over de schreef
mensen ruiken
elkanders gedachten
de donkerste zitten
onder je vel te wachten
tot je weer het lef hebt
om te krabben
in elk spasme, elke lach
vraag je af van welk plan
je een zwarte pion moet zijn
als een pop die aan
haar draden trekt
gek wordt
van het denken aan haar meester
soms wil je verandering zaaien
zie je al een lente van waanzin
voor je wegdraaiende ogen verschijnen
maar dan begrijp je de kwetsbaarheid
van bloemen en gordijnen
stambomen en decor's
en zakt de hoogmoed
naar je stamper
ook dan zullen bijen
onverstaanbaar zoemen
feedback van andere lezers- ivo
een zwartgallig gedicht dat haast naar de waanzin neigt
alsof de mens slechts een onderdeeltje zou zijn van een niet stuurbaar geheel ..
niettemin een zeer mooi en sterk filosofisch goed gezien gedicht
eisenik: "alsof de mens slechts een onderdeeltje zou zijn van een niet stuurbaar geheel .."
niet dan ??
;-) - togu_hang
sterk ... stuur jij niet een beetje dan???
eisenik: ja natuurlijk daar gaat het ook over; hoe we ondanks the bigger picture toch elkaars gedachten ruiken en zelf dingen warnemen en trekken aan de 'control' en hoe we zelf krabben om de duisternis in gang te zetten, hoe we verandering willen zaaien dus :) ... ;-) - lief
regeren is vooruitzien, ivo, die stappen zullen
voor de een kwetsend en voor de ander
nuttig zijn, dat je nadenkt over de chaos
vind ik al heel positief. We drijven op die
maalstroom en af en toe knal je op de rotsen
en soms beland je op groene oevers waar ze juist
een bbq bezigen, warrig van misplaatste kritiek
hoop ik dat je deze analyse kunt waarderen,
liefs
eisenik: ;-) - stormvonk
IK ben eigenlijk van mening dat als je je afvraagt of de mens deel is van een stuurloos geheel we eerst stuurloos moeten defini?ren. We kunnen de aarde niet sturen en wij zijn slechts een hoopje meercelligen die zich op de flinterdunnen aardkorst bevinden. Dus zijn wij vanuit het standpunt van het universum in welk de aarde slechts een miniem oogpuntje is, even nodig als ijs op mars. Als wij morgen ontploffen, zelfs met de aarde erbij zal het heelal niet eindigen. De begrensdheid van het Christelijk-menselijk bewustzijn ligt erin dat men zich niet kan voorstellen dat de mensheid niet uniek is. Alles is uniek, alles is vervangbaar. Als ik verdwijn zal ik vervangen worden en zoals een groot denker ooit zei:"Het kerkhof ligt vol met onvervangbare mensen":)
Jaja, je doet ons nadenken
groet
eisenik: ;-) - bragt
het 'ontstaan' van het denkproces (niet dit maar wel dat omwille van dit enz) waar we onmogelijk naar terug kunnen, maakt dat voor ons mensen de bijen nog steeds onverstaanbaar zoemen
eisenik: ;-) - aquaangel
heb nooit last van hoogmoed naar mijn stamper ;P
graag gelezen x
eisenik: haha - Francesco
Dit is weer een knap gedicht met een raak gekozen titel, Eisenik.
Zeer beschouwend wat de inhoud betreft. Vormelijk kan het volgens mij hier en daar wat gebalder. Maar dat is mijn smaak.
Al bij al blij dat ik hier af en toe nog po?zie kan lezen tussen al het overige. Het is hier meer een zelfhulpgroep met emotionele nood.
Hartelijk, Frank De Vos
eisenik: haha dat idee krijg ik ook soms ;-) - Emmeline
Even schitterend als anders ?h... Wat kan je hier meer over zeggen, wat kan je hier meer mee doen dan het stilletjes in je opnemen en laten bezinken... en herlezen en herlezen...
Sterk! Xx
eisenik: dankje :-) - vladimier
Op z'n eiseniks ; maar zeker geslaagd.
eisenik: =) thnx - lucky
qua werkje geslaagd
alleen de titel zou ik gewoon 'mens ' noemen
we zijn al een mysterie op zich dus voor mijn gevoel prima werkje alleen de titel voor MIJN gevoel minder .. maar ok
groetjes Leon
eisenik: hehe nadruk leggen kan soms geen kwaad ;-)
|
