|
< terug
Puzzelvraag
in gedachten huis je nog steeds in mij
je inboedel onverlaten rustend in mijn schoot
onopgedroogde tranen die onophoudelijk wenen
en als ik breken kon, ze fijn zou knijpen
als niet lijmbare scherven, maar plakkende herinnering
je kilte kleeft nog steeds in mij
een ondoorgronde wind huisvest in mijn ziel
bijten zijn krachten in mijn poriën
ik zal jou, altijd zweten
je liefde belooft nog steeds aan mij
dat bloedbanden een doel verweven
ik stappen achter mij moet laten
en cryptisch oplos in het dagelijkse ons
feedback van andere lezers- teevee
Vergeten en vergeven
dat wordt zo rap gesproken
maar oude gedachten blijven
toch steeds maar in je koken!
aquaangel: helemaal mee eens xx - ivo
de verwevenheid van de hardheid van het bestaan in de realiteit van elke dag. De onzichtbare klappen die maag en lever en darmen doet splijten in vuurvaste schotels die ovenheet je gevoel overspoelt.
de droefheid van het verloren gaan en verloren zijn, terwijl alles er nog is en bestaat, vooral de 'gevolgen' en de nasleep heel duidelijk zichtbaar is in het leven dat nog voor ons ligt.
Zeer mooi Aqua - zeer mooi, de tranen prikken achter mijn ogen omdat de pijn die hieruit straalt zo menselijk is.
aquaangel: wat een heerlijke, menselijk, reactie weer van jou ivo
duizendmaal mijn dank....
kus - J_Tucher
In het vergankelijke, op welk niveau dit zich ook mag situeren, schuilt de bindingskracht met al zijn gebreken.
En in het scheiden schuilt telkens weer de versterking van het volgende plaksel, de volgende band, het volgede gehuis.
aquaangel: mooi gezegd
dank je
xx - lief
doet me denken aan mijn gedicht "geheugenverlies",
triest maar graag gelezen,
liefs
aquaangel: ik zal ook dat eens gaan lezen xx - lucky
het is hierboven al gezegd ...
groetjes Leon
aquaangel: prima xx - Mistaker
Triest...
Oei dan had ik het hardstikke fout geïnterpreteerd (van die school)...SORRY!
Maar dan nog is die gast gestoord als hij het gelooft.
xxxx
aquaangel: x
|
