|
< terug
Opwaaiend stof
Je hoeft niets meer
te zeggen, zei ze,
uit doffe ogen lees ik
dat stof zich diep
in je nestelde.
Mijn gevoelloze handen
wreef ze wiegend warm
en liet zo glazen tranen wellen
achter m'n trillende ogen.
Het is niet die herinnering
dat stof je subtiel
overwoekerde,
jouw wereld kleurloos achterlatend,
net verbannen te zijn naar het rijk
der prikkellozen,
maar wel haar warme wiegen
dat het stof één seconde
deed opwaaien,
waar je telkens weer
op terugblikt.
feedback van andere lezers- XaZ
heel gevoelig gedicht
laatste strofe, waai het geheel omhoog;)
graag komen lezen hier, Springie
springie: blij dat je het graag gelezen hebt :) - dichtduvel
Ha, springmuis, stof opwaaien met warm wiegen, leuk, Jef
springie: dank je! - ivo
hey, tijdje geleden maar wel leuk geschreven
springie: yep even geen inspiratie :-) - aquaangel
prima prima xx
springie: dank je dank je x - stater
het is even lezen en lezen.. maar dan komt er een prachtig en evenwichtig gedicht tevoorschijn, Springie..!
groet, Eli Stater
springie: k heb er ook aan geschreven en herschreven en dan uiteindelijk dacht ik het evenwicht gevonden te hebben :o)
dank je voor de feedback! - lucky
de eerste 2 strofes deden me bekoren vooral de 2e
daarna zakte het weg voor mijn gevoel althans niet alsof die overige 2e strofe niet hoeven
groetjes
springie: bedankt voor de fb!
|
