|
< terug
Scharnieren doen hun werk.
Vergissen? Zo leek het nooit. Ook niet gisteren.
Daar sta je dan. Deurgescheiden.
't Stuk hout onthult wat je al dagen
Met ademloosheid vervult.
Déjà vu, je stond hier gisteren ook al.
Je speelt opnieuw mee in je eigen draaidag.
Zelfde flesje wijn, zelfde stukje kaas.
Je vraagt je niets af. Zo gaat dat.
Scharnieren doen hun werk.
Je kijkt en ziet. Je wist, je geniet.
Unicum.
Je denkt je niet te moeten voorstellen.
Je stem, je ogen, je uur van komen.
Ze spannen samen : "Ik ben het."
Vormgegoten zeg je tenslotte je naam.
Een antwoord. Je luistert zoals naar 't geruis van bomen.
Blikken worden opgeslagen.
Alles zal nu verdergaan.
De avond gaat over in de morgen.
Je verliest niets. Je voelt je.
Realiteit haalt in.
Ik kijk aan. Voel dat ik stil mag staan.
Realiteit verglijdt in wat pad is.
Eén bladzijde blijft immer onleesbaar.
De bladzijde die nog geschreven dient te worden.
Ik koester dit stuk kleinood als mijn waarheid.
De werkelijkheid vermag er niets tegen.
Ze komt immer achter, al is het maar… voor één seconde.
God zijn.
Beelden scheppen.
Dank u voor de beelden die jij me nu al hebt gegeven.
Ik ben opnieuw.
Van stil worden doordrongen.
Sprakeloos.
Van Echtheid.
|
