|
< terug
Laatste wandeling
Soms zie ik terug hoe ze
haar huis verliet,
de deur dichttrok en
begon aan een
laatste wandeling.
Afscheid nam ze niet
want ze was woordeloos
achtergebleven in haar eigen
uitzichtloze toren.
Weken werd ze gezocht
om gevonden te worden,
heel toevallig, door een
wandelaar langs de oever.
Ze verdween plots,
hen wezenloos achterlatend,
geen kus, geen woord, enkel
een verscheurend verdriet.
Jaren later, een blijvend
huizen in je hart,
haar gitzwarte haren en de zachtheid
van haar stem, die herinnering
brandt elke dag.
feedback van andere lezers- ulrike
ontroerend..
springie: thnx - libo
gevoelig mooi...
liefs libo
springie: thanx libo - ivo
ontroerend mooi en zo echt geschilderd, het is haast een roman in een schilderij waarvan de verf wel gebarsten maar niet is van vergaan.
springie: wat een mooi compliment :) - bragt
wat nu niet is kan het onvoorstelbaar seffens zijn - Liesje
Slik Springie... geen woorden... wat is het leven soms hard, veel te hard! - miepe
soms heb jij geen keuze
ze werd gemaakt
en zo'n einderaadsbesluit is jammer maar staat plots vast
mooi - ATMD
Hallo springie, droevig mooi, ik zou "die" voor de laatste regel schrappen dan vloeit die van de laatste strofe mooier over.
gr.
springie: thanx voor de tip! - lucky
droevig ...
groetjes - freke
een WOW gedicht ............
sterk en gevoellig verwoord, de emoties spatten er uit
ggreetzz, fréke
springie: bedankt voor je mooie fb!
greetz springie - lin
Heel gevoelig, deemoedig gedicht.
Omdat je in de eerste regel terugblikt, zou ik het woordje "weer" toevoegen na "zie ik" wat ik had even moeite met de tegenwoordige tijd, direkt gevolgd door de verleden tijd.
Heel ingetogen geschreven! Gr, lin
springie: dank je voor de uitvoerige feedback, ga het eens bekijken!
thanx! - alie_jankind
als een princes die gevangen gehouden wordt in de toren ...
hoe wreed kan het lven zijn...
suggestië:
Afscheid nam ze niet
ze bleef woordeloos
achter in haar eigen
uitzichtloze toren.
groeten
groeten
springie: bedankt voor de suggestie
|
