naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

DOMINICAANTJES

door morgendauw

juichend en joelend
stonden zij langs de straten
zwaaiden ons toe:
blanke weldoeners van het Westen
met dollars als wapperende wapens

achter hen loom en moe
de groten in glimlachende armoe
zij keken toe

hun leven lijkt zo lang
doelloos de gebaren
uitdrukkingloos hun staren
zinloos de trage gang

het blijde rijke roepen weerklinkt
als arme paradoxale metaforen
gaan ze in ruimte en tijd verloren
gelijk de zon die langzaamaan verzinkt

feedback van andere lezers

• goudenregen
  
  Waarde Morgendauw,
  
  Het bestaan van inheemse mensen in Ha?ti, de Dominicaanse Republiek, Honduras, etc. is uitzichtloos.
  Ze kunnen alleen overleven als ze de buitenlandse bezittingen nationaliseren.
  Dat deed Cuba. De VS straften onmiddellijk!
  Met die repressie hebben we in de eerste plaats te maken.
  
  gr van GR
  morgendauw: Het zal nooit veranderen goudenregen. Arm en rijk: het zal er altijd zijn, helaas, wat niet betekent dat we daarin moeten berusten.
  
  HG
• ivo
  het onrechtvaardige van de mens an-sich heel mooi in beeld gebracht, het doet me denken aan de tekening van die hoop mensen die elkaar met de hamer te lijf gaan in een grote berg van armen, benen en lijven, om de top te halen ...
  
  
  morgendauw: Dank voor je reactie Ivo.
  
  HG
• fairy
  Met dit gedicht heb je de schrijnende situatie van die mensen "mooi" in beeld gebracht. De reizigers onder ons zullen het kunnen beamen: hoe meer je reist, hoe meer ellende je ziet, maar ook hartverwarmende dingen. De cultuurshock komt meestal pas in eigen land: ik had plaatsvervangende schaamte toen ik mijn Belgische medemens hoorde zagen en klagen over futiliteiten. Kan een mens dan niet gewoon blij zijn met wat hij heeft... (in geval hij iets h??ft , natuurlijk)
  
  Wendy x
  morgendauw: Wat je schrijft is herkenbaar Wendy. Wat ik in het binnenland zag, was ontluisterend. Dank voor je reactie.
  
  H.G.