|
< terug
vertrekken was geen optie (niet echt een gedicht)
Vertrekken was geen optie. Keuzes waren er sowieso niet. Of, ze waren er wel maar hij zag ze niet. Want daar gaat het tenslotte om: kunnen zien. Het doel moet voor ogen gehouden kunnen worden. Hij moest een blik kunnen werpen op wat er zich achter de bergen bevond, gewoon even gluren om te zien of het veilig was. Maar dat lukt nu eenmaal niet. Eerst moeten er bergen beklommen worden, moet er gevochten worden tegen angsten van hoogten, tegen zuurstofarme euforie, tegen verkrampen met de top in zicht. Eerst moet er aanvaard worden dat er op de top alleen meer toppen te zien zullen zijn. Dat kon hij maar moeilijk aan. Dus bleef hij het liefst staren naar het panorama. Hij vroeg zich niet af hoe het leven achter de kim zou zijn. De muur die hij zag, was de werkelijkheid. Morgen zou die muur er terug zijn. De witte plaaster met het schijnsel van de bureaulamp en de muziek, het eindeloos draaien van dezelfde plaat om sfeer - dezelfde sfeer - vast te houden tot ook deze zijn effect verloor, zouden de huiselijkheid bevestigen.
Maar blijven kon ook niet meer. Misschien kon er een vliegtuig genomen worden, dat zou gemakkelijker zijn, een zweefvliegtuig drijvend op stijgende winden, maar dat kon ook al niet vertrekkende uit het dal, of toch niet zonder gangmaker, zonder een andere. Zijn nuchterheid hield hem stevig aan de grond, vast geworteld in wat is. Vliegen deed hij alleen 's nachts als het huis sliep, als er ruimte weerspiegeld kon worden in een wijnglas. Dan cirkelde hij als een gier rond het karkas van wat hij al kaal gevreten had. Hij pikte aan het bot tot het glansde, zich voedend met het residu van smaak tot hij op het karkas begon te lijken, en ging dan slapen. Hij nam geen hoge vluchten, hij nam vluchten tot zich en bleef waar hij al geweest was.
feedback van andere lezers- miepe
willen ontkomen en ontgaan
het is inderdaad niet echt een gedichtje-per-definitie
maar een graag-lezer - Emmeline
Ik vind het klasse... De onmacht die door de eerste twee zinnen (in combinatie met de eerste zin van de tweede strofe) uitgedrukt wordt, wordt ook door je manier van schijven uitgeademd.
strandjutter: Dank je wel. Al blijft het zoeken naar een eigen stem... - minimal
Cool gedaan en eens iets anders!
Voor mij lijkt het geschreven op de verwoording van droombeelden (kan me vergissen natuurlijk)
xx
liefs
mini
PS: welkom hier
strandjutter: Bedankt voor de reactie.
Het vloeide uit mijn pen en achteraf bleek het verrassend veel structuur te bevatten. In die zin klopt wat je zegt wel.
Groeten - lief
orgineel, ook niet echt proza!
nu een gedicht...
welkom en liefs
strandjutter: ik vrees dat het volgende ook iets dergelijks wordt, maar ik doe mijn best. Het keurslijf van een gedicht speelt me soms parten.
groeten en bedankt voor de snelle reactie - otiske
Heel graag gelezen dit.
Knap bedacht en goed geschreven, groetjes.
strandjutter: Bedankt. groeten. - Magdalena
Indrukwekkend.
alsof je met een - volgens jou - realiseerbare 'betere' wereld voor iemand staat/met iemand worstelt die zeer stevig 'met zijn voeten op de grond' staat
en niet gelooft in 'het kan anders'
sterk en origineel gebracht
veel liefs
Karine
strandjutter: Bedankt. Het is inderdaad tweestrijd in de schemer van onmacht en gebrek aan daadkracht. Groeten. - matahari
Inderdaad geen gedicht, maar wat een kracht uit deze zelfreflectie, soms willen we maar kunnen geen knopen doorhakken, de meest foute keuze die we kunnen maken is niet kiezen want op een later tijdstip krijgen we het misschien met andere
acteures terug op ons bord, meestal pijnlijker dan de eerste keer
liefs matahari
strandjutter: Een al te herkenbare angst, ook wel een ziekte van de tijd denk ik. Groeten. - lucky
Welkom hier strandjutter
strandjutter: Bedankt. Groeten. - alie_jankind
Bijzonder beeld van helecoptervieuw, starend naar jezelf.
(wel een heel breed gedicht, misschien door die ruimteblik ...)
Welkom hier
groeten
strandjutter: Merci, Jutter
|
