|
< terug
Chien
Het leven begint met het besef van te zijn.
Dit hier werd na een aantal jaren een nachtmerrie.
Het begon in het jaar 1921, de dag van mijn geboorte.
Alles leek rond te draaien zoals de maan om de aarde.
Een zus en een broer vervolledigden het plaatje. Eigenlijk was het
een halfbroer. Toen ik 12 jaar oud was stierf mijn vader.
Hij die mij bijna alles leerde om te overleven… weg.
Naar school gaan was een verplichting tot mijn twaalfde, de dag erna voelde als een verlossing. Ik en pa, maar een paar maand later was hij er niet meer. TBC weet u wel.
In die tijd meer dan dodelijk. Mama zag het niet meer zitten. Hoe gaan we dit overleven.
Mijn naam is Lucien, de witten noemden mijn vrienden mij.
De Dender lag er in die tijd nog meer dan wow bij. Je zag, sorry, nee …je zag het leven in het water. Ons water, in de zomer en de winter. Vissen, zwemmen, schaatsen en af en toe school was het leven tot ik twaalf werd.
Mijn pa was een voor-oorlogse vogelkenner. Alles wat rond vloog wist hij bij naam.
Hij was zot van Eksters, de slimste vogel op aarde volgens hem.
Dat beestje nestelt hoog in de bomen, heel hoog.
Konijnen waren anderen waar hij alles over wist. We hadden er op een bepaald moment meer dan 250. De ganse buurt kocht konijnen bij ons. "Money"
Maar vanaf dan zou mijn wereld op zijn kop staan.
Pa was er al een paar jaar niet meer, maar door zijn levenslessen konden wij toch redelijk gemakkelijk het hoofd boven water houden. Konijnen niets meer.
Toen kwam die brief… de heer Lucien VDP moet naar het leger, hier begint mijn verhaal.
1938, mooie tijd om je legerdienst te beginnen.
Direct naar Leopoldsburg en dan nog voor twee jaar. Weg mijn konijnen-business, vissen en ook schaatsen. Allé, weg mijn hele leven. Met de treinstomer naar de kazerne geschud. Veertien uur onder weg en heimwee naar thuis. In de rij en geef acht zei de korporaal. Schoenen poetsen, rechte rug en weer die acht geven zouden de volgend maanden een constante worden. Drillen en gedrild worden. Geweer poetsen en de bottinen-zwart. Tot er oorlog overwaaide uit het oosten. Een zeker Hitler kreeg het idee om de wereld te veranderen. Spijtig genoeg woonden we naast de deur en in '39 was het zover. Ons zo gedrild leger werd in één dag over de voet gelopen. Ik en drie vrienden waren er met de fiets op uitgetrokken richting Kust. Twee dagen fietsen gelijk gekken om meteen rechtsomkeer te moeten maken. Engelse boten zaten overvol en er was geen plaats meer voor wij belgen.
--------------------
probeersel
feedback van andere lezers- yellow
ik vind het tof dat je het neerschrijft maar vind het wel meer bij verhalen passen, groetjes,
Marc
dovan: wil het wel bij verhalen passen maar hier op deze pc lukt het mij niet - jan
goed verhaal
grts
dovan: mijn grootvader
deel van zijn leven
twee jaar in een krijgsgev.kamp
Krupswerken zoals hij het zei
de mens heeft er bijna zijn leven verloren
... - anne
Leuk probeersel maar wel geen gedicht.
dovan: kon het niet bij verhalen krijgen
foutje op de site
kon toen zelfs niet upgraden naar schrijven ?????
grtn - marrik
laten we er een dichtend verhaal van maken.
Graag gelezen.
dovan: right on
grtn - jamal
graag gelezen....dit verhaal bevat een amalgaam aan emoties.
ben trots op jou en je vader Dovan!
( het leger in Leopoldsburg noemen ze toch 't Kampke, toch?)
groeten
dovan: grootvader
groetjes - lucky
het is een verhaal ja
dovan: yep
groetjes
en veel emoties
verleden tijd
|
