Volg ons op facebook
|
< terug
verscheurd
waarom
nam ik die foto
als laatste
herinnering
voor jullie
waarom
koos ik dit beeld
dat jullie zouden meedragen
de rest van jullie dagen
mijn dagen
zijn dagen
ik kwel mezelf
bij oma op de schouw
in een kader
de foto
van mijn dode zoon
dood
een foto
voor het "doods"beeldje
zei de begrafenisondernemer
_______________________________________________________________________________
Ik heb wat twijfels bij de laatste strofe. Misschien hoeft dat er niet bij en is het zonder even duidelijk, even krachtig?
Misschien verandert de laatste strofe de boodschap te veel?
alle tips en bedenkingen welkom!
feedback van andere lezers- alie_jankind
voor mij kan het vers wel zonder de laatste twee strofen.
Je geeft in de laatste strofe wel nieuwe info, maar dat zou evengoed in een nieuw gedicht passen, dan pas aan het eind ...
De 1e drie verzen zijn duidelijk genoeg!
hoop dat je hiermee verder kunt
groetjes,
b_engel: Dank je voor de nuttige tips. De laatste strofe heb ik meteen weggelaten. Het kan inderdaad beter op zich staan en niet hier want het doet hier toch wat afbreuk aan de inhoud van dit gedicht.
De voorlaatste strofe heb ik nog even laten staan. Misschien verwijder ik het nog maar moet er nog even over denken, aan wennen.
Dank je wel om me op weg te helpen! - tessy
Pakkend.
b_engel: dank je! - GoNo2
Ontroerend....
b_engel: dank je wel! - jack
Het is goed dat je zo'n foto hebt maar ik kan me voorstellen dat je er niet graag dagelijks mee wordt geconfronteerd.
Ik vind het mooi zoals het nu is. De laatste strofe geeft het een beetje iets absurds, kritisch en dat komt het gedicht ten goede, vind ik persoonlijk.
b_engel: dank je. Hier ben ik blij mee. Iets absurds, kritisch... ik vind het een mooi compliment! - yellow
Misschien moet je die foto's wegdoen omdat ze vechten met het beeld dat je je herinnert van deze personen(personen voelt nogal ongevoelig maar ik weet niet hoe ik dit anders moet verwoorden)
mooi geschreven Dominique,
groetjes,
Marc
b_engel: thuis wissel ik vaak de foto's van Boris zodat ik zeker niet aan 1 beeld blijf vastzitten. Ik kijk er eigenlijk zelf niet zo vaak naar maar het is een manier om hem nog een plekje te geven. Hij hoort thuis in de woonkamer bij de foto's van onze meisjes.
maar waarom ik net die foto gekozen heb... Onbegrijpelijk dat ik niet verder dacht. Jou gedicht heeft dit een stuk naar boven gehaald.
Verschillende mensen die op zijn ode aanwezig waren hebben nu maar 1 foto van hem en daar staat hij dood op. Onbegrijpelijk. Alsof we heel zijn leven wegwerpen. Er zijn zo vele mooie foto's van hem van toen hij leefde. En de enige die de meesten hebben is die dode. Ik heb gedaan wat ik helemaal niet wou en wat absoluut niet goed aan voelt. Het staat haaks op hoe ik steeds mijn hart gevolgd heb wat betreft Boris, haaks op wat ik beleefde en waar ik voor kies. Haaks op wie ik ben en toch...
Ik weet wel waarom. De geschrapte strofe en ik probeer het te aanvaarden. En ik kan het ook wel wat herstellen. Ik kan nog steeds nu mooie foto's weggeven. Maar toch valt het mij zwaar
Liefs,
Dominique - Kerry
ik volg Jack hier in laten zo
groetjes K
b_engel: dank je wel! dat is een mooi compliment - jamal
ik zit enorm te twijfelen tussen het zo te laten of je werk te beperken tot de eerste twee strofen....maar omdat het zo
een totaalbeeld is van woelige emoties, die ik niet eens kan vatten, zou ik je zeggen: 'laat het zoals het is Dominique'.
misschien, heel misschien, gewoon de foto van mijn zoon
groetjes en sterkte
xx
b_engel: Haha, dit is grappig. Mijn gedicht wordt hoe langer hoe korter. Je hebt wel gelijk. Met enkel de twee eerste strofe is het best wel goed en krachtig. Ik ben begonnen met 5 strofen!! De vijfde heeft enkel alie jankind gezien. Mijn twijfel, dat het iets te onthullend was werd me duidelijk en ik heb dan meteen de laatste strofe weggelaten.
Bij Yellow heb ik wat meer uitleg gegeven. Ik heb het geschreven naar aanleiding van een gedicht van hem. Wat dat bij me opriep heeft me toch enkele dagen onderuit gehaald. Maar nu staan we weer een stap verder/sterker
En euh… dat na het lezen telkens mijn verbeelding losschiet zonder nuances: dat is inderdaad zo. Zo ben ik (als ik me op mijn gemak voel). En zeker na het lezen van jou gedichten. Ik heb een filter te weinig Jamal. Ik zeg mijn gedacht en mijn gevoel. Rechtuit. Zonder een filter die filtert zoals de meesten een filter hebben. En daarom juist zijn mijn vrienden mijn vrienden. De meeste mensen appreciëren dit. Als er bij mij niet uit komt wat er op mijn hart ligt en wat ik denk dan zit ik niet goed in mijn vel.
XXX - Magdalena
Wat een prachtig gedicht Dominique!
Ik zou wel de haakjes weglaten: doodsbeeldje.
De titel snap ik wel niet zo goed.
Reëel nu: is het echt een foto om spijt van te hebben? Ik vraag dat maar omdat ik ooit een tekening zag, getekend door een kunstenaar van zijn overleden kindje. Die slaagde in iets héél erg bijzonders: de indruk wekken dat het kindje simpelweg in heel diepe slaap was gevallen.
Misschien mag ik dit niet schrijven, ik heb de foto niet gezien. Maar, is het echt een foto om spijt over te hebben of is het een foto om ook te koesteren, naast foto's van de levende Boris?
XXXX
b_engel: goh Magdalena,
nu zet je me aan het denken. Voor mij is hij dood op die foto maar misschien heeft niemand anders dat gezien...
wat een openbaring.
Hij lag op intensieve en zat vol buisjes. Op die foto zijn de buisjes weg en zie je wel hoe dat zijn gezichtje beschadigde...
Ik moet de foto erbij nemen en er eens goed naar kijken. Want een foto van een dode... dat zou oma nooit op de schouw plaatsen denk ik nu.
Ik zal deze foto nooit koesteren omdat ik het weet. Er zijn foto's van toen hij dood was die ik nu wel koester maar niet deze.
Met de titel bedoel ik eigenlijk dat ik mezelf ontoerekeningsvatbaar vond als ik bekijk hoe ik dat heb kunnen doen. Totaal kapotgeslagen door het verdriet een beslissing genomen die ik zelf niet begrijp, niet volgen kan en niet wil
Ik ben zoooooooo blij met jou reactie. Dank je wel! Dit is een groot geschenk
Liefs
XXX - aquaangel
deze:
ik kwel mezelf
bij oma op de schouw
in een kader
de foto
van mijn dode zoon
dood
daar vind het woord -dode- overbodig
daarna heb je namelijk al dood staan
over de laatste strofe, die zou ik denk ik helemaal bovenaan zetten...
met de titel doe je jezelf kwaad, en veels te veel te kort. Een moeder in die toestand ontoerekeningsvatbaar verklaren....
Nee... het is een drama 1e klas, en iedereen begrijpt, of probeert het te begrijpen, maar ontoerekeningsvatbaar.... nee, verscheurd, ja xxxxxx
b_engel: dank je aqua voor deze uitgebreide reactie.
Met "dode zoon dood" wou ik benadrukken dat er een foto hangt van mijn dode zoon maar op die foto is hij ook dood (tot grote ergernis van mezelf)
je hebt gelijk over die ontoerekeningsvatbaar... maar een beter woord vond ik niet meteen. Het is inderdaad normaal dat een moeder reageert vanuit wanhoop en pijn en dat is iets anders dan ontoerekeningsvatbaar. Ik pas het aan.
De laatste strofe bovenaan... mooie originele suggestie. Ik denk er over!
Dank je voor deze uitgebreide fb. Hier heb ik echt iets aan en kan ik mee aan de slag!
XXX - Lucky
die laatste strofe zou ik idd schrappen
maar wel bewaren wie weet in een ander werkje toepasselijk
gooi nooit zomaar weg wat je op papier of in word zet
en deze vind ik mooi:
'ik kwel mezelf
bij oma op de schouw'
vind deze zin schitterend
b_engel: goh, ik gooi voortdurend weg...
en dank je voor het mooie compliment
|
