Volg ons op facebook
|
< terug
steeds doder
mijn kind
is dood
doder en doder
sterven
is nooit gedaan
en ik
zoek
verder
dieper
intenser
om toch
te laten leven
in mij
dit eindigt
niet
steeds meer
en meer
moet het altijd
met minder
en minder
voortdurend afgeven
sterven
dood en doder
maar "op" zal het nooit zijn
feedback van andere lezers- GoNo2
Triestig !
b_engel: zo voelt het! - killea
I have no words for the depth of sadness, Dominique
xxx
j
b_engel: dankje voor je begrijpende woorden - Breyn_Del_Arlet
Ken dit gevoel, ook al is het jaren geleden, je draagt het altijd mee, je leven lang.
zondagsgroet
arlet
b_engel: sinds zijn dood gaat hij meer en meer dood. Voor de meesten is hij dood gegaan toen hij stopte met leven en was de begrafenis het laatste moment. Voor mij houdt hij niet op mijn kind te zijn omdat hij dood is. Over de periode dat hij leefde, hoe hij was, reageerde, waarvan hij genoot... daar wordt niet meer over gesproken. En zo gaat hij nog maar eens dood. Mensen weten niet hoe hard ze daarmee zijn. En de herinneringen vervagen. Dat is niet tegen te houden en zo moeilijk; Maar in mijn hart zal hij altijd verder leven. - teevee
Heel krachtig
zuiver en rein
vol weemoed
liefde en pijn
b_engel: dat is helemaal mijn gevoel
dank je teevee - Mistaker
.....
Liefs,
Greta
b_engel: dank je... - drebddronefish
Ik weet wat het is. Rond de kerst een perfect gezonde embryo verloren. Eén kans op driehonderd dat een vlokkentest verkeerd afloopt....De beste manier om het te verwerken is er opnieuw voor gaan...
groetjes
b_engel: dat ken ik ook. Ik heb vorige week mijn zevende miskraam gehad. En we blijven er voor gaan zolang ik het gevoel heb een volgende miskraam nog te kunnen incasseren. We gaan dus verder.
Dit tekstje ging eigenlijk over mijn zoon Boris die overleden is (daar kan ik moeilijk opnieuw voor gaan hé). Sinds de begrafenis blijft hij maar sterven. Voor anderen stopt het daar maar hij blijft mijn kind. Dat houdt niet op alleen maar omdat hij dood is. Er wordt bijna niet meer gesproken over de periode toen hij leefde. De grappige dingen die hij deed, zijn trekjes, hoe hij was... hij lijkt opnieuw dood te gaan. En de herinneringen vervagen. Niets aan te doen; dat is de tijd die er over gaat.
dank je!
liefs - miepe
ik heb een hele hap lucht ingenomen
en niet meer geademd
een moment mee geweest
b_engel: dank voor deze hele lieve fijne reactie
liefs - jamal
afgelopen donderdag, 16april, ben ik mijn 35ste lentejaar ingegaan. een heerlijke herinnering maar ook een waarop ik iemand bijzonder ga opzoeken, René IS zijn naam. hij verliet
vrouwlief en twee prachtige kinderen die toen nog maar pas op
de wereld waren. af en toe heb ik contact met zijn gezin en vertel
ik hen hoe hun grote rots mij 'ontdekte', 'stimuleerde', 'inspireerde'.
toen ik in de week zijn vrouw, Margriet, een smsje stuurde reageerde zij daarop: 'tenminste een iemand die hem niet vergeten is.'
ik lees min of meer hetzelfde gevoel in je woorden Dominique.
het is niet de 'dood' opzichzelf dat aan je vreet, zonder die gebeurtenis te verzachten, maar het vervagen van de herinneringen, de beelden van Boris. en dat lees ik ook in jouw reacties op de anderen. maar dat zal jou nooit gebeuren Dominique. ook Margriet vertelt nog zoveel over hem aan hun kinderen en dat vanuit een 'onsterfelijk' gevoel....
sterkte!
b_engel: SLIK, met tranen over mijn wangen.
Je hebt er geen idee van (of jij misschien wel) hoe vaak en intens en met heel mijn hart ik wens iemand te kennen zoals jij. Wat jij die vrouw en kinderen geeft is een gigantisch groot geschenk. Zo belangrijk wat je daar doet. Had ik maar iemand die me over Boris zou vertellen. Geen ingewikkelde dingen. Liefst nog de gewone. Oh Jamal, dit raakt me. Jij bent een engel voor die mensen.
Ik heb me zo wanhopig alleen gevoeld (en nog). Heel vaak en vooral als het verdriet, het gemis het meest ondraaglijk is. Had ik ook maar zo een engel… Het eerste jaar na zijn dood was een hel. Ik dacht dat ik dood zou gaan van verdriet. Hoe vaak ik mijn overvol telefoonboekje doorbladerde op de meest moeilijke momenten en zo veel namen zag staan en niemand bellen kon. Zo iets moet je alleen door, is niet te delen dacht ik. Als het er op aan komt staat een mens echt alleen en heel alleen. Maar als ik dit nu lees… Ik heb met veel mensen gesproken; als het wat beter was
Je leest het heel goed; zoals altijd. De dood vreet inderdaad niet. Het achterblijven en het vervagen… Het vervaagt en het vervaagt en het vervaagt. In mijn hart blijft hij even sterk en intens bestaan. Misschien zelfs nog sterker. Maar hoe vaak ik het ook wil ontkennen; ik kan het vervagen moeilijk verdragen. Naar zijn fotoalbum durf ik niet meer (alleen) te kijken. Ik zou het graag willen, heel graag zelfs maar… En dat is lang niet het belangrijkste kan ik zeggen vanuit het diepste van mijn hart. En toch…
Mijn kinderen waaien naar de zon en zeggen “dag Borisje”. Ze praten tegen de sterren en roepen in de lucht. Ze tellen hem erbij. Wij zijn met 3 kindjes thuis… Prachtig hoe zij ermee omgaan.
Je hebt – opnieuw – veel bij me teweeg gebracht. De tranen stoppen niet met rollen (probeer ik ook niet) maar het doet me deugd. Ik ben je opnieuw zo dankbaar voor deze fb. Je geeft me zo veel…
Liefs
xxx
Je bent 3 dagen jonger dan mijn broer (je bent toch van 74?)… Hij is aan zijn 36e lente… - jack
Heel mooi geschreven, Dominique.
Hou in gedachten dat de meeste mensen Boris niet vergeten zijn, maar eerder bang zijn om je te kwetsen door erover te praten. Veel mensen zijn bang om pijnlijke herinneringen boven te halen. Dat merk ik zelf ook als ik met mensen praat die iemand hebben verloren, hoewel ik beter zou moeten weten want ik worstel zelf nog heel erg met het overlijden van mijn lief, diegene met wie ik oud zou worden. Dat is ondertussen 11j geleden.
Ik heb één engel en dat is zijn broer, maar het is me te pijnlijk om veel met hem te praten. Meestal mijden we elkaar en af en toe hebben we elkaar hard nodig. Toch zijn er andere mensen, vrienden van toen, die ook wel eens over hem praten, en dat komt dan aan als een slag in het gezicht omdat zij het zo normaal vinden dat hij dood is. Ze zijn helemaal gewend aan het idee en ik merk dat ze dat van mij ook verwachten. En als ik dan anders reageer dan ze verwachten, ha ja, want ik heb toch 11j gehad om het te verwerken ondertussen, dan krijg ik rare blikken en ongetwijfeld achterklap.
Dus je ziet, ook dat praten heeft twee kanten.
Wat me wel helpt, is het praten met mensen die hetzelfde hebben meegemaakt. Daar voel ik een soort band mee, een onderling begrip dat je nergens anders vindt. Hier is het op den duur natuurlijk oppassen geblazen dat je het contact niet verliest met de "normale" buitenwereld.
Je moet inderdaad dieper en dieper gaan he, om herinneringen levend te houden, dat merk ik met momenten ook. Ik heb een soort evenwicht gevonden, mede door het schrijven. Er hangen geen foto's in mijn huis, want daar ben ik ook niet tegen bestand, maar toch voel ik me omringd. Soms is dat pijnlijk maar meestal doet dat deugd.
Ook jij komt er wel. Je bent omringd door het gezin waar ook Boris in thuishoort, dat zijn engels met hoofdletter hoor. Je bent zelf en via je man en kinderen door vlees en bloed met hem verbonden. Dat lijkt me een geruststelling, ondanks de pijn.
Groetjes en proficiat met het prachtgedicht, ik ga dit nog vaak herlezen!
b_engel: ik ondervind het ook dat mensen er meer mee bezig zijn dan dat ze laten merken. Ze willen je niet doen huilen. Maar huilen of niet; het verdriet is er toch en verdriet dat een weg vindt is gemakkelijker om dragen dan verdriet dat vast gaat zitten.
Mensen willen me sparen maar ze sparen me niet op die manier. We zijn het niet gewend hiermee om te gaan. Mensen willen troosten en horen dat het wel gaat.
Jack, 11 jaar geleden… Op verdriet staat geen tijd en op gemis helemaal niet. Het missen wordt erger vind ik. Kan moeilijk anders want het is altijd langer en langer geleden dat je hem nog gezien hebt hé!
Heel raak hoe je het beschrijft van je vrienden; dat zij het normaal vinden dat hij dood is… Ze zeggen dat het leven verder gaat maar dat is maar deels waar. Mijn leven is toen gestopt, daar, bij de laatste adem van mijn zoon. Natuurlijk gaat het verder maar tegelijk ook helemaal niet. Ik kan ook maar niet onthouden hoe oud ik ben. Ik moet dat steeds berekenen.
Praten met mensen die hetzelfde meegemaakt hebben… zo ben ik dat eerste afschuwelijke jaar doorgekomen (en de vele afschuwelijke periodes daarna). Ik ben naar een praatgroep geweest voor ouders van een overleden kind. Als ik dat vertel aan mensen kijken ze al heel raar op. Ze denken dat we daar allemaal zielig samen zitten te janken. Maar wat lachen wij daar veel af! Daar moet je niet alles helemaal uitleggen. Daar begrijpen ze je zonder veel woorden en zelfs zonder woorden. En als ik er commentaar over krijg; het kan me niet schelen. Daar kan ik het achterste van mijn tong kwijt. Dat wat ik aan niemand durf zeggen of durf laten lezen;, dat kan ik daar delen.
Schrijven heeft me ook geholpen en nog. In het begin vooral teksten. Ik heb enkelen afgegeven op de afdeling waar Boris gestorven is. En ze hebben er wat mee gedaan. Er werden dingen aangepast en ze hebben ze gebruikt voor bijscholingen van het personeel. Boris heeft dingen veranderd op die afdeling. Fier dat ik daar op ben!
Hier staat een foto van Boris bij de foto’s van de andere kinderen. In het begin wisselde ik de foto geregeld om niet vast te hangen aan 1 beeld. Nu doe ik dat niet meer. Er staat ook een kaartje van hem met een foto op en een tekst… Naast de urne
Boris woont ergens nog steeds bij ons, gedragen door de kinderen en door ons. En dat is inderdaad heel veel. Een hele grote steun en het geeft het gevoel dat hij echt ons kindje is; wat soms vergeten wordt.
Jack, dank je voor deze hele mooie fb. Hier heb ik heel veel aan. Ik voel me begrepen. Je kent het gemis…
Liefs,
Dominique
Warme knuffel - yellow
je zal hem nooit vergeten Dominique, hij heeft zeer veel betekend voor jullie en dat zal nooit ophouden en elke dag blijf je een stukje sterven
en voel je het intense verdriet,
rakend neergezet,
bedankt voor al je reacties die je gaf,
groetjes,
Marc
b_engel: zo is het helemaal. Je begrijpt me. Bedankt!
liefs - anne
Je hoop is zo sterk en dat is mooi ondanks wat je hebt meegemaakt. Sterkte!
b_engel: als je de hoop verliest ben je niets meer dus we blijven er voor gaan en ons overeind houden
met af en toe wat dipjes
liefs
|
