|
< terug
Adee
Het was de wind,
de wind mijn kind
fluisterde me zoete woordjes
liet me ritselen en ruisen
m'n leven bruisen
terwijl hij plagend speelde
me met zijn adem streelde
tot hij plots stopte met blazen
me alleen liet met m'n vragen
sprak de tak... en brak
feedback van andere lezers- ivo
er zijn zekerheden, zelfs het vluchtige dat zo weer verdwijnt, het is alleen maar de wetenschap waarop de mens sich nestelt en verlaat zodat hij zelfs bij de sterkste tempeestdagen zijn fundamenten kent en weet dat deze niet zal falen, wat er ook gebeuren of niet, het zijn niet de omstandigheden die de mensen maken tot verdriet
tessy: ach tranen zijn als dauwdruppels, ze verdampen bij de eerste zonnestralen. - ppe
ik kan verkeerd zijn maar ik heb het gevoel dat dit gedicht een beetje geforceerd is
ik zou de eerste gedachten neerpennen zonder ze per se te rijmen als het niet direct spontaan komt
je hebt laten zien in een aantal van je gedichten dat je prachtige gedichten kan schrijven ook zonder rijmen
tessy: hm misschien heb je gelijk en heb ik te veel nagedacht over hoe ik dit zou formuleren. - yellow
Yasmine?
tessy: Neen Marc, dit heeft niks met Jasmine te maken. - alie_jankind
Vooral door het slot op meerdere manieren te lezen
mooi gedicht
groeten
tessy: er zit eigenlijk een heel verhaal achter, een kennis van me die net het zelfde deed als Yasmine en verguisd werd tot en met terwijl die zelfde mensen die zo slecht spraken over deze dame, plots de andere haar daad moedig noemden en medelijden hadden.
Het maakte me kwaad en verdrietig. - elpe
je schreef al sterker...!
elpe
tessy: Dit is in een opwelling van kwaadheid geschreven, toen er zoveel commotie was omtrent het overlijden van bekende mensen, terwijl ik nog maar een begrafenis bijgewoond had van iemand die tot in de kerk verguist werd omwille van haar daad
|
