naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

levensloop

door eisenik

verpulverd stond je aan de vaart
in onkunde op twee voeten
wenste je als wind
dat je onbestemd vliegen kon
maar waaide alvast met richting
op of naast de man in je dromen
loste als een schot uit het raam
de leider viel en gedachten stoven
als mensen uiteen
de staat moest er aan geloven
dat er wezens zijn die vrijheid durven

je bouwde alvast je zelf weer op
en klom langs benen naar het kruis
je slaagt je op de schouder
koude dringt weer tot je door
tot slot ga je weg
en tuurt naar wat vroeger werd
als je weer op pad wou gaan

feedback van andere lezers

• Magdalena
  slik
  
  indrukwekkend
  een gedicht als een epos dat er staat
  Kunst
  eisenik: dank je
• alie_jankind
  intens dit vers
  
  laatste strofe misschien een jezelf schrappen
  
  groeten
  eisenik: zal eens bekijken
• teevee
  je slaa(g)t je op de schouders?
  eisenik: die klankovereenkomst doet wel iets vind ik