< terug
zomervlucht
ganzen vliegen over
kwijnend lover,
een niet te miskennen sein
mistbanken zweven
stervensgrijs gedreven
zwemen van schuchtere schijn
van boom naar boom
als slechts een droom
in stilte klimmen
vage schimmen
ze verschijnen
ze verdwijnen
niet te grijpen is hun zucht
die wil rijpen tot een vrucht
als de jachthorens luiden
door een rieten weemoed
verwuift goudgele gloed
wiekend naar het zuiden
feedback van andere lezers- anne
Prachtig ingelien, de herfst op haar best! ingelien: dankjewel, lieve Anne,
een kleurig herfstgroetje - Liesje
beeldend mooi gebracht! ingelien: heerlijke reactie, lief Liesje,
dank ! en lieve groet, - secret
Super Ingelien
Graag gelezen
liefs ingelien: fijn dat dit je instemming kan hebben,
doet me goed,
dank en lieve groet - alie_jankind
er spreekt weemoed uit je vers
het is weer voorbij die mooie zomer
dat verlangen om met de ganzen mee te vliegen ...
groeten ingelien: helemaal goed ingeschat, lieve Alie,
maar ik was bang dat het 'wilde ganzen'zouden zijn,
dus daarom ben ik maar thuis gebleven,
liefs - manono
Pure herfst in dit gedicht, stervende, bekoorlijke en migrerende natuur. ingelien: wow ! manono, 'k was deze zomervlucht al bijna vergeten zo middenin de winter tussen sneeuwduintjes en ijspegels.
ja, ik kan me altijd enorm verwonderen over het juiste moment van (ver)trek van vogels...hoe weten zij ?
dank en lieve groet,
|