|
< terug
Wit kistje met roosje en teddybeertje
De doden lijken wel mee te treuren
bij het zien van al die herfstkleuren
denken aan de vergane, verloren tijden
alvorens verder in vergetelheid te glijden
de chrysanten staan er nog mooi bij
voor hoelang, dat speelt hier geen rol
de bladeren dwarrelen vrolijk en blij
en ik stap in een stinkende hondendrol
verderop wordt een klein kindje begraven
weggemaaid door een zatte chauffeur
die z'n uitgedroogde lever niet kon laven
aan de toog was hij een hele seigneur
ik luister naar de triestige grafrede
verdomd, wat kan die vent toch lullen
ze is er vet mee met al die gebeden
ik zou tegen die pastoor willen brullen
dat het onrechtvaardig is van z'n God
dat kind had niemand iets misdaan
maar m'n woorden kwamen niet zo vlot
'k ben in tranen stilletjes weggegaan…
©GoNo
Opgedragen aan een onbekend kindje.
feedback van andere lezers- elfi
ontroerend...
GoNo2: Dankuwel! - ivo
alsof onmacht de schuld aan iedereen en alles kan geven, terwijl realiteit altijd realiteit blijkt te zijn - een zeer ontroerend maar ook tegengesteld gedicht
GoNo2: Dankuwel! - jan
een triest drama, knap verwoord!
grtzz
GoNo2: Dank u ! - Liesje
Aangrijpend neergepend!
GoNo2: Dank u ! - Breyn_Del_Arlet
Zeer ontroerend en knap geschreven GoNo2. Ik werd er even stil van.
Lieve groet,
Arlet
GoNo2: Dank u ! - KapiteinSeBBos
één minuut stilte!
GoNo2: Veel te weinig! - anne
er zijn helaas geen woorden om zo'n pril leventje, zo mooi, dat plots verdwijnt, uit te leggen. Doet alleen maar meer pijn, zij die denken alles te kunnen verklaren en bij het rechte eind te hebben.
GoNo2: Je bent m'n soulmate...
|
