|
< terug
het schiere zijn en de vergankelijkheid
vergankelijkheid
hij is de onnoembare
de meest traag sprekende
zelfs stenen luisteren niet meer
het fluisteren was al ingezet
ergens halverwege het landschap
het nadert het lege lichaam
en al wat er toe doet
staart je tegemoet vanuit
een paar versleten schoenen
de roffel die uitsterft
de komst van een belofte voorbij
omstanders die een zucht kreunen
ergens op een punt niet te duiden
het is zo weer voorbij
de capriolen en een handvol
schitterende momenten
het is dat de aanzwengelaar
altijd over de volgende kim ligt
in het aanschijn van de mens
het lonken van onbekende oorden
feedback van andere lezers- ivo
het kan mijn inziens scherper gesteld worden waardoor de wanhoop en het trieste nog sterker kan uitdrukken wat je zeggen wil
drebddronefish: Dat is een kwestie van smaak ivo. Scherper is voor mij niet perse beter of aangenamer. Het moet voor mij ergens toch wel vloeiend blijven als water, ook al omdat het leven zo al hard genoeg is. Ik wil de dingen niet scherper stellen dan ze zijn. er is ook nog zoiets als de interpretatie. Ik vraag me af waar dat idee vandaan komt dat je zou moeten terugkeren naar de kern, alsof er regels zijn om poëzie te schrijven? - Mistaker
Bij jouw gedichten denk ik altijd: kort het nou wat in, maak het beknopter en minder overdadig, maar dat is een kwestie van smaak natuurlijk. Strofe 4 vind ik prachtig.
Groet,
Greta - jan
het gedicht is zo vluchtig als het leven zelf....
grtzz - jack
Voor mij hoeft het niet scherper. Dat ingetogene is zo typisch en zo mooi aan jouw gedichten. Hetzelfde voor de lengte... :-) - Magdalena
ik glijd ontspannnen in zuiver ondergaan bij dit gedicht
het wekt de herinnering aan een van de indrukwekkendste landschappen die ik ooit zag, in Afrika: nergens ook maar iets menselijks te bespeuren en eeuwenoud - Liesje
sterk neergepend en dan ook graag gelezen!
|
