|
< terug
weifelaar in het slakkenhuis
Hij heeft het leven
in de keel
van een hond gelegd
het huigt er
in een grommen
het onmenselijke
schurkt er aan de waarheid
al de rest
zijn dode huidcellen
onder zijn vel
woont een porceleinen pop
die het briesen
van de maskers schraapt
een boom
wordt omgelegd
in zijn oren
kreunt een mastodont
het reptiel in zijn aderen
ook daar heeft hij
vlekken in de ogen
de rijp zit in zijn benen
fragiel kwetsbaar
elke stap kan het dekken openslaan
met elk weifelen
breekt hij wat adem van de wind
de dood slaapt
aan het eind van het slakkenhuis
een poort die hij liever niet open zet
feedback van andere lezers- GoNo2
Voorlaatste strofe is de beste...
drebddronefish: Danke gono
en beste wensen - manono
Hoe komt het toch dat ik vandaag prachtige gedichten lees?
De titel alleen al!
Die porceleinen pop die het briesen van de maskers schraapt, en 'hij heeft het leven in de keel van een hond gelegd'!
En 'kreunt een mastodont - het reptiel in zijn aderen' terwijl het over een boom gaat : de hele historie van fauna, flora en de mens zonder DNA te vermelden!
Prachtig!
De poort niet open zetten. Een kier volstaat.
drebddronefish: Dankje wel manono. Ja, ik druk me graag uit in metaforen hé.
De mastodont is een boom van een boom, zoiets als een uitgestorven dino en het reptiel, zijn de rillingen die over zijn rug lopen van ongeloof en afschuw.
beste wensen ook manono - ivo
idd een prachtgedicht - miepe
de titel vind ik ook geweldig
eerst dacht ik aan een veterinaire ingreep: het weghalen van de amandelen... gggg
maar het is een ander pijnlijk beschrijven
(maar als ik het lees vanuit mijn amandeloogpunt, dan zit er ook wat in, dreb. moet er weer eens om lachen. maar moet dat echt toch eens gaan afleren)
- jamal
schitterend mooi, idd, zeer rijk aan taal en beeldspraak, met
een voltreffer van emotie.
groeten - Liesje
knappe beeldspraak!
|
