|
< terug
uitgespannen uitgevlochten en weer boom
vader toen
bleven we dicht bij je nerven
je was hoog opgeschoten
je kruin raakte de hemel
we speelden konijnepijpen
met je wortels en het teveel
aan oudemansbaard gaf je weg
wilgetenen die verwanten waren
het leek wel wildgroei
broers en zussen
de aarde vanonder je voeten
je was niet te ontrafelen
tot op het bot uitgevlochten
het sap bleef maar stromen
misschien waren het je toppen
waar je altijd de terugweg nam
later begon ik je af te zagen
meer en meer takken
om mezelf te tooien
boven wat struikgewas te verheffen
nu ik zelf zaailingen heb
wordt het reiken me teveel
het sap draait rond mijn voeten
mijn kruin dekt niet verder
dan wat eikels die de mijne zijn
later veel later vader
zie ik het wrakhout
dat we samen gedragen hebben
ik zou je het liefst een jas vlechten
en je kronen met sierhout
opdat de dagen zouden slijten
in een eensgezindheid
alsof we van mahonie zijn
feedback van andere lezers- manono
Ik lees kennis van hout en bomen, maar veel meer dan dat.
Prachtig. - bragt
van een ontroerende schoonheid doorheen alle pijn- en groeischeuten - martine
als de tijd rijp is drijft hij het jeugdige uit om voor zichzelf te zorgen
een gedicht naar mijn hart
zo mooi - jack
Waaw.
Gaat in crescendo.
Heel mooi. - miepe
dat is inderdaad heel skone
over de natuurlijke vrijgevigheid voor dorstige (ondankbare? in een bepaalde context toch) ongelestigden - yellow
ow wat is dit een mooi eerbetoon aan je vader, ik hoop dat hij nog leeft zodat je het hem kan laten lezen, prachtig dit zeg! - mars132
toen ik het las dacht ik heel even dat je wrakhout je vader was, (miste even de 3e zin) zo is het gelukkig niet :-)
mooi mooi dit! - Liesje
Petje af! Deze beelden zijn om te genieten in hun taal en hun filosofie!
|
