|
< terug
De weg die ik ooit zou gaan
Starend naar m'n gezicht
vraag ik me af wie ben ik
waar kom ik toch vandaan
waar is de weg die ik moet gaan
't is hopeloos zoeken
om niet uit te glijden
op dit glibberig pad
geen enkel van m'n boeken
zegt me hoe of wat
er zijn zoveel kronkelwegen
met valkuilen en schietgeweren
zoveel mensen kom ik tegen
waar ik totaal niets kan van leren
starend naar m'n gezicht
een oude foto overbelicht
toen droomde ik een mooie laan
dat was de weg die ik ooit zou gaan...
©GoNo
feedback van andere lezers- manono
Verbittering gevoelig neergepend, zonder woede... eerder met gelatenheid.
Heel graag gelezen, GoNo
GoNo2: Dank u! - bragt
't is eerder een stukje gelatenheid dat zeer rustig weergegeven is.
'om niet uit TE glijden' ?
GoNo2: Dank u! Is reeds vebeterd.. - hettie35
Mooi rustig neergeschreven met een terugblik
van hoe het was en hoe je hoopte dat het worden zou.
En van dat laatste is vrees ik weinig terecht gekomen
groetjes Hettie
GoNo2: Dank u! - anne
We kijken allemaal terug op wat voorbij is, soms met verbittering en spijt ook. Maar de enige weg is die recht voor ons en die hoef je niet alleen te gaan, maar nu hou ik op met preken ;-), raak geschreven.
GoNo2: Dank u! - tessy
Dit is èèn van de mooiste die ik al van je las, zuiver en uit het hart
GoNo2: Dank u! - silvia
weemoedig gedicht !
ik vind het altijd straf hoe jij rijm weet te gebruiken zonder dat het geforceerd overkomt, chapeau !
groetjes
GoNo2: Dank u! - arwenn
mooi neergeschreven, fijn om te lezen
maar het leven loopt zoals ze loopt..
soms met sierlijke passen, soms met stampende.
maar jouw laan is jouw leven. en het leven hoeft geen zpijt
want je kunt er niets aan veranderen :)
xxx
GoNo2: Dank u! - Hoeselaar
Hopelijk heb je die ook genomen en bent daardoor een gelukkig mens geworden. Dit gedicht loopt lekker en is duidelijk
Willy
GoNo2: Dank u!
|
