< terug
meimiskraamsel
op ons tuinpad
onder de bomen
vond ik een rest,
een klein hoopje dood
dit leven is niet
tot ontplooiing gekomen
in het nest
uit moeders schoot
met lichte afschuw
neem ik een kijkje
bij het kale blauw-
geaderde lijkje
vertwijfeld tuur ik
tussen de bladeren omhoog
speurend naar een troosteloos
vogelouderoog
er is niets dan leegte
buiten het spelen van de wind
'k vraag me af of
ze nog zullen komen
ik mompel ietwat ontdaan:
wat nu- het is toch jullie kind
op ons tuinpad
onder de bomen
feedback van andere lezers- hettie35
Zo ontroerend beeldend, schitterend,
groetjes Hettie ingelien: dankjewel, lieve Hettie.
het raakte me echt.
groetekens, - killea
very moving poem Inge
xx
j ingelien: nogal he ?
dank dat je even mee 'sidderde',
lieve groet - silvia
het is weer de periode van de dode vogeltjes en de kapotte eitjes hé. Ik zag er ook al een paar en vind het ook telkens zo jammer van dat leven dat geen kans gekregen heeft ingelien: dat grijpt altijd weer aan,
dat iets niet aan de bedoeling heeft beantwoord,
dank en lieve groet, - manono
Zo een hoopje doet altijd iets, hé. Je staat er toch bij stil.
Mooi, Ingelien! ingelien: of je wilt of niet,
je kunt er niet om heen,
dank en lieve groet, - tessy
Ocharme, wij hebben hier veel jonge vogeltjes die tegen de terras ramen vliegen en dan even buiten westen liggen, ook al hebben we er van die zwaluw en kleurrijke vogel stickers opgeplakt. ingelien: zijn dus met recht 'blinde vinken' .....grinz!
dank en lieve groet,
|