|
< terug
Grand finale
Die dag was het eerst wat bewolkt
het voelde vredig zalig en voldaan
de begraafplaats was dicht bevolkt
want familie en veel lieve vrienden
waardig werd ze uitgeleide gedaan
kleinkinderen voorop met boeketten
de lange stoet langs gras en zerken
het zonnetje dat haar stralen zette
over kastanjes, dennen en berken
priesters droegen orthodoxe rituelen
voor mijn vriendin die was overleden
en we waren daar wel met zovelen
zakte haar kist traag naar beneden
bakte zij poetskes altijd zo purpuur
het gebeurde klokslag om twaalf uur
zoals het eens per maand toch moet
klonken magistraal de oorlogse sirenes
gelijktijdig als bloeiende afscheidsgroet
Mariannemeid wieohwoe nu is 't menis
ik heb het wel op voorhand geweten
jouw grand finale zal ik nooit vergeten
feedback van andere lezers- Magdalena
ik sta paf
jij hebt een manier om diep doorleefde menselijkheid in een vorm te gieten dat een milde glimlach opwekt; jij slaagt erin de harde noten in het leven enkel de functie te geven: de schoonheid van het geheel te accentueren
bewondering vloeit door mijn systeem
Dora: dank je wel heel erg veel, want hoort wie mij daar pluimt. We moeten maar snel een keer...... mijn walnoten zijn op, heb jij nog? - Kat
Geschreven zoals ervaren, geregisseerd door Marianne een sluitstuk van een mensenleven, droefheid met glimlach beschreven zoals jij haar kende! Kus
pssssst.... moet eerste zin niet bewolkt zijn ipv bevolkt.
Dora: Ja wat een bak had ze nog even in petto, oeiaoeiie , vergeetmijnie oeiaoeiie - tessy
Om stil van te worden, hier spreekt zoveel liefde..
Dora: Dank je wel Tessy, ja dat is ook zo.... - jan
so long Marianne, it's time to weep again...
rakend mooi Doortje!
grtzzxx
Dora: Dank je Jan. Ja we zien elkaar vast nog vaak, hier of daar...in mijn hoofd zeker... - manono
Mooi afscheidsgedicht, Dora!
Dora: Dank je wel, er is ook geen woord van verzonnen, Ik wil ook op maandag de eerste van de maand om twaalf uur....
|
