naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

misschien noem ik het varen

door kerima_ellouise

misschien noem ik het varen







ik tekende vogels
en werd blind

vouwde het water open
alsof ik er bij hoorde

maar werd onzichtbaar
in deze stilte

golven overspoelden, dun
en donker

het voelen
opnieuw onleefbaar
tot aan de hals

ik legde mijn hart
naast voetstappen, op ribben
van het kale zand

hoorde regen praten, nog
smaller dan anders

ik sprak van beminnelijkheid
in reeds gebroken buiken

de sprong vergeten

en liep met mijn te kleine lijf
de doofheid
tegemoet

waar was het dat ik omkeek
wit in de wind

feedback van andere lezers

• Dora
  Prachtig, zoveel ongezegd en toch gezegd.
  Zou iedereen dat hebben? Ik herken er veel in
  (en gelukkig want weinig vergeten, weet waar hoe ik terug kan)
  kerima_ellouise: dank je Dora, het herkennen herkent het ongezegde:-)
  
  fijne dag!
• tessy
  Om stil van te worden, ik denk dat veel mensen dit herkennen.
  Heel erg mooi !
  kerima_ellouise: dank je wel Tessy voor deze mooie reactie
• killea
  recognize the feeling your poem exudes
  xx
  j
  kerima_ellouise: thank you Killea
  
  xx
• jamal
  pff...soms overrompeld door dat gevoel en dan besef ik steeds waarom ik ben geworden zoals ik zelf nooit had gedacht te kunnen zijn en die cycli beleef ik nu al bijna 37 jaar.... eigen aan de innerlijke groei? bewustzijn van het onderbewuste? ... maakt in feite niet uit, ik aanvaard het proces..
  
  heel bijzoner Kerima, groetjes
  kerima_ellouise: zolang als je groeit naar de mens die je worden wil...dan is aanvaarding ook een mooi proces.
  
  dank voor je mooie invulling!
  
  groetjes
• GoNo2
  Prachtig hoor!
  kerima_ellouise: dank je wel Gono
• lief
  stilmakend mooi
  
  liefs
  kerima_ellouise: dank je wel Lief
  
  liefs
• jan
  beter niet meer omkijken Kerima...
  
  grtzz
  kerima_ellouise: nee...dat is zo. soms schopt het je nog meer terug , soms weer verder
  
  dank je Jan
  
  groetjes
• Kat
  Prachtig! Zoals Dora al schrijft; zoveel gezegd zoveel ongezegd!
  kerima_ellouise: merciekes Poezemiauwtje...fijn!
• manono
  Subliem, Kerima, een lauwe pijn van een besef van een zekere afstand van het zogezegde 'echte' leven...
  kerima_ellouise: soms moet je afstand nemen...om te overleven in de lauwe soms kolkende pijn...I'm just a dreamer...
  
  dank je wel Manono!!