|
< terug
wind uit de zeilen
zo geen mens moedig is
in nood durft opereren
wij 't kleinste lef verleren
wereld treurt diep droefenis
noopt niets het fel begeren
als het hart woedend stooft
lief nergens oor wil vinden
hoe armoedig wij beminnen
als moed noch hoop gelooft
noopt weinig nog tot leven
als de kaars langzaam dooft
lont drijft in 't laatste vet
nog een piepklein glansje zet
is al tijd ons haast geroofd
niets meer om weg te geven
recht te zetten
wat scheef schaatst
niemand weet of de wind
de kaars te vroegtijdig blaast
feedback van andere lezers- Runner
Ik sta al klaar met mijn zwavelstokjes om de kaars weer te laten flakkeren!
Dora: Dank je... hij draait op een laag pitje... - hettie35
Een pareltje Dora, weet geen andere woorden.
Groetjes Hettie
Dora: Dank je wel Hettie. Heb een kaarsje gebrand vanacht. - killea
deeply moving poem Dora
xx
j
Dora: Yhank you. I promissed to burnt a candle - tessy
Knap Dora, vooral de laatste strofe spreekt mij aan
Dora: Dank je wel Tess... vandaag een keer niets te kroegen, helaas... - bessy
mooi gedicht doorke
er zouden wat dutjes uitkunnen
in nood durft
wereld treurt....
...lont drijft in het laatste.....
ik kan het niet laten om mee te doen
kus...
Dora: Ik geniet er altijd van als jij meedoet, zoals je weet.
Ik ga meteen even kijken of er wat uiltjes uit te knappen zijn...dank je. - jan
ik stuur je een doosje Doortje;-)
grtzz
Dora: Dank je Jan...
om me te bewaren? Heel goed bewaren? ( Donald Jones) - Hoeselaar
Echt zo 'n gedicht dat in deze tijd van het jaar furore maakt
Willy
Dora: Dank je Willy... - Kat
Tja aan het eind flakkert het laatste stukje om de onvergefelijke nog een kans te geven...... Indrukwekend weer lieve Door! XXX
Dora: Dank je Poes, ik spin ervan...
|
