|
< terug
mijn grootouderlijk huis
de roestige sleutel draait knarsend in 't slot,
de deur klemt, ik duw met mijn schouder
ik betreed het pand bij de kerk van St Job,
uit de tijd van Daens of nog ouder...
langs krakende treden hervind ik mijn weg
in het licht door 't gewafelde glas
door spinrag en stof kom ik hijgend terecht
op de zolder met de boekenkast
mijn vingers strijken nu traag over ruggen
van boeken, vergeeld en beduimeld,
in de hoop om de tijd te overbruggen
trek ik ... maar er komt méér getuimeld...
stijve boorden met een ernstige tronie
de wieg van mijn moeder, haar broers
zicht op een landweg, nu huizenkolonie
mijn bompa en pa bij een koers ....
ik verlies mij in de zwart-witte prenten
waarbij ik in gedachten verzink
en koester die verloren momenten
wijl 'k in stilte mijn tranen wegpink
feedback van andere lezers- CHRIS
toff
Aramis: doeii ! - Wee
Ik verloor mij even mee ...
Weemoedig mooi, Aramis!
x
Aramis: weemoed, dàt is 't juiste woord ! Dank je - hettie35
Hier wordt ik stil van, heel mooi.
Groetjes Hettie
Aramis: dankuwel - martine
stilmakend mooi
Aramis: 't was inderdaad stil op de speelzolder van pépé - ivo
of hoe het verleden nog zo dicht bij het heden staat .. knap geschreven hoor
Aramis: slechts gescheiden door een digitale revolutie ... - VUURKRACHT
Ik laat je even in je stilte Aramis...
geniet van dit gevoelige moment..
Lieve groet
Aramis: zo'n confrontatie met je verleden doet je wel iets ... dankuwel
|
