|
< terug
vervolg op eergisteren
Toen ik het kamp binnenkwam woog ik rond de zeventig kilo. Vier weken later waren er al bijna tien van af. Alle dagen leken op mekaar, kloppen met die hamer, kloppen !
En de kilo's vlogen er maar af. Rond februari maart werden we bevrijd door de Amerikanen. Toen ze me op de weegschaal zetten stond de wijzer op 47 kilo ! Ik was mager en niet gezond, zat onder het schurft, luizen en noem maar op. Die reep chocolade,
wist zelfs niet meer dat het bestond. Vier maand verbleef ik in een of ander verdikkingskamp in de buurt. September 1945 mocht ik naar huis. Had wel al een paar brieven geschreven maar een antwoord was er nog niet gekomen. Hoe was het met Adie, en hoe is het met mij. Een wrak op alle gebied was ik die dagen, maanden.
Mijn vriend Yoeri was in die periode mijn redding. Hij kende al vele woorden nederlands en ik brabbelde het russisch. Hij woonde in de buurt van Kiev, zijn familie had de oorlog overleefd. Anderhalf jaar waren we bijna alle dagen tezamen, dus het afscheid nemen deed meer dan pijn ! Dat ik die mens achteraf nooit meer heb weergezien of gehoord is me altijd blijven achtervolgen. Alleen een kleine pasfoto was zijn enige herinnering.
De koude oorlog zal er wel voor iets tussen hebben gezeten. We hadden nochtans elkaars adres, en toch.
En toen kwam ik thuis ! Thuis !
Iedereen dacht dat ik dood was. De tweede maal reeds. Ik viel achterover want ik was vader geworden van een ferme zoon die bijna twee jaar oud was.
IK WAS THUIS
Kon het niet geloven, Adie vastnemen, kussen zo veel meer.
1946 zijn wij getrouwd. Mijn job als 'triporteur' was een ver verleden.
Hoe nu verder, terug die konijnen !
Yeppppp … met vele yp'en
Het moest en het zou me lukken. Konijnen !
JB verklaarde me zot toen ik met mijn idee te voorschijn kwam . "Allee, da kan toch niet" of "da ga nie lukken". Waarom niet ?
In 1959 gingen ik en Julien op zoek naar die plaats in het 'ons tijdelijk' bos. De boerderij van Alois vonden we snel terug. Hij woonde er nog altijd met zijn vrouw. Onmiddellijk had hij mij herkend, de tranen vloeiden die dag rijkelijk. "Oe est met oe" waren zijn eerste woorden. Met mij ging het toen heel goed.
Maar hoe was het nu met hem. De twee zoons hadden de oorlog overleefd, een woonde in Amerika en de andere in de buurt van Bastenaken. Die uit de ardennen zag hij twee maal per jaar maar zijn andere zoon uit de states had hij in tien jaar niet meer gezien, alleen maar een brief om de maand. Alois was zo gelukkig dat alles toch goed afgelopen was. Zouden we ons buitenverblijf in het bos nog terug vinden. Tezamen met Alois zijn we gaan zoeken, het bos was reeds fameus veranderd en verkleinerd. Grote stukken waren gekapt en veranderd in graanvelden. Toen onze visvijver opdook wisten we meteen waar we moesten zoeken, en ja, zelfs het zeil dat we van hem hadden gekregen lag er nog altijd. Onze fietsen, of wat ervan overschoot vonden we terug. Alsof we door een tijdmachine gereisd waren. Toen Adie zag waar ik vijf maand had gezeten zei ze "man man man, hoe hebben jullie dat hier doorstaan".
Maar dit waren mooie tijden
--------------------------------------------
samenvatting van wat ik probeer in mekaar te franselen
feedback van andere lezers- Wee
Dovan, wat een verhaal!
Met ontroering gelezen.
x - Dora
Ja zo maakt een mens veel ontberingen mee en weet het kleine te eren. Dank je voor je verhaal...
dovan: als ik hier zo 100 blz moet publiceren duurt het een eeuwigheid ...
had ik al zijn verhalen die hij o zo graag vertelde opgescheven stond ik nu veel verder ....
|
