|
< terug
Mét getrokken Vingers, zónder Nuance
Zonder enige nuance trekt hij z'n vingers aan.
Het trillen neemt
een aanvang zoals enkel
zijn tien toppen
dat telkens nu, éénmaal kunnen.
Hij kijkt
er niet eens naar.
Zonder enige twijfel kneden ze onderhuids
wat voordien nog zo blank was
tot iets
wat met geen woorden
te vatten is.
Op het kookpunt nog wat kruiden.
Zachtjes, uiterst zachtjes uit een palm geblazen :
Een Lach, een moment waarop alles bevriest
- even roeren, even proeven -
en dan met een twist :
(le moment suprème du Chef)
Gevoél.
feedback van andere lezers- duivelstrikje
prachtig! wat leuk dit gedicht!
echt uniek en subliem gevonden!
kusjes
fientje
CaptainNorth: dankje fientje... ikzelf ben er al zeg ik het zelf... ook wég van...
te gek toch?
kus terug,
cap - kapiteinsebbos
heel knap!
CaptainNorth: merci! - aquaangel
met een twist..zoals Jamie Oliver..??
Hm Jamie heheh... hij mag wel eens komen koken..
je gedicht herlees ik nog een keer, ik werd afgeleid...
x
CaptainNorth: Jamie... neen hoor... IKKE, de Chef van... mijn gedicht! heheh...
kus...
cap - fille_de_toi
zo ziet dat recept er dus uit. leuke twist
groet
fille
CaptainNorth: merci!
groet en smakelijk!
cap - rinka
ja, zonder nuance, nog van dat...
(al had ik je graag voluit voor het beeld van dat koken zien gaan - het kookpunt komt me nogal onverwacht, maar dat kan aan mij liggen)
CaptainNorth: Het nog wat langer rekken bedoel je... ja... de inspiratie was wat op veronderstel ik... en ik zie wel wat je bedoelt... i'll give it a try...
:-)
|
