naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

zeedramatiek

door Vlinderman

hij kijkt verdwaasd op en ziet
een been, een teen, luchtbellen
dwarrelen overal overheen
hij tracht te tellen, één voor één
ontsnappen ze uit zijn zicht

stilte drukt op hem
zijn gegorgel vermindert
maakt plaats, ruim plaats
voor laatste euforie

op het strand spoelen golven
onschuldig als de dageraad
over donkere glazen van
een verloren zonnebril

enkele getuigen schreeuwen
als meeuwen, zeemeeuwen
ze zwermen weg, dit is niets
voor hun veel te kleine bek

feedback van andere lezers

• Ghislaine
  Herzie het gedrag van de meeuwen maar! Dat zijn echt geen lieverdjes.
  Vlinderman: Misschien had ik zelfs wel moeten bedenken met een 'veel te grote bek', Ghislaine ;)
• mistral
  verschrikkelijke dood! (of vergis ik me?) prachtig verwoordt!
  Vlinderman: Het lot van elke drenkeling in zee die niet kan zwemmen, Mistral, je hebt gelijk.
• Vansion
  prachtig contrast uitgespeeld van wat, wreed in onze ogen, toch inderdaad schuldeloos is
  heb ze écht gehoord in je laatste strofe - ken dat geluid zo goed ...
  
  (is er een t-tje van ruim gevallen? of moet ik dat als een imperatief lezen?)
  
  
  Vlinderman: Het is niet als imperatief te lezen, maar als (en nu weet ik het zelf niet meer zo zeker) een bijwoord. Bedoeld dus, maar bedankt om er me even op te wijzen, Vansion.