naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

het laatste raam

door ivo

hij kende het gevoel
bij het passeren
van het laatste raam
het was zijn laatste
vluchtweg
geweest
hij kon de tegels tellen
nog zevenentwintig
tot aan de deur
vierentwintig
eenentwintig
en nog steeds
was er niets gebeurd
negentien
zeventien
vijftien
dertien
zweet rolde
van zijn rug
naast ze wervel
recht in zijn broek
elf
negen
zeven
vijf
drie
overwinningsmoed
begon te juigen
onder zijn huid bewoog
een Mexicaanse wave
bij de deurkruk
schoof
zijn hand nog even
al een geluk
glipte er niets weg
buiten een plasje
dat langs zijn pijpen liep
het grote licht
zoveel rust stilte
eindelijk was hij
zijn touw had gehouden
het bankje was gevallen
blij dat die er was

weg van
het groot kabaal
geen verwijten
maar rust

vergeet het maar
nu begint het pas
waar het leven
feitelijk
om gaat

wat hij allemaal
heeft gemist
om zijn leven
vruchtbaar
zinvol
te maken
en hij
kan
niet
meer
terug

feedback van andere lezers

• danvoieanne
  Knap deze ...graag gelezen
  ivo: merci Anne
• Kat
  Ik vind het weer een sterk gedicht Ivo, heb ervan genoten!
  ivo: dank je wel Anneke
• andremoortgat
  Telraam van een eenzame
  zonder naam...
  ivo: ook zo kan je dit gedicht lezen,
  
  merci André voor je mooie reactie

Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen.

Totale score: 6

Uitstekend: 3 stem(men), 100%
Goed: 0 stem(men), 0%
Niet goed: 0 stem(men), 0%

totaal 3 stem(men)