Volg ons op facebook
|
< terug
to have and have not
in zijn handen de wereld
telkens hij ernaar kijkt
met wonderogen vol twinkel
van mogelijkheden te over
in zijn rugzak zijn eigen lot
al dan niet zichzelf beschoren
even ongrijpbaar als vastgelegd
coördinaten van zijn toekomst
hij is maker van zijn wensen
geleid door dromen en demonen
bestiert hij meer dan geweten
wat al is en nog kan komen
het groeien dag na dag
hem soms niet heel bewust
drijft hem immer verder
naar wat hij nog niet heeft
zo verheerlijkt hij zijn leven
slaafse koestering in elk moment
tot loslaten met de jaren
wat niet meer te leren valt
feedback van andere lezers- eomaya
Een juweeltje vind ik dit! Misschien wel omdat ik mezelf er in kan herkennen. Of juist verliezen..
liefs, elke
Vlinderman: Elke, geniet ervan op eender welke manier, het bestaat ervoor :-) - duivelstrikje
heel erg mooi! beeldig!!
kusjes
fientje
Vlinderman: Fientje, uw dienaar dankt u! - geertje
ik herinner me dat jij (dacht ik) mij ooit vroeg, wat ik toch zag in telkens twee regels per vers...(geldt intussen niet meer hoor)
ik constateer dat jij zelden afwijkt van jouw vast patroon : meestal 4 of 5 strofen, bestaande uit 4 regels...
máár desalnietemin, niettegenstaandedat, met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid, ahum...en uiteraard vind ik dit een pareltje...
liefs,
Vlinderman: Nou blijf ik even zonder woorden... - sabine
d'r kan een hoop in in zo'n (levens) rugzak
eruit distilleren is wat lastiger in de loop der jaren
fraaie beeld, groet Paul
Vlinderman: Dankjewel, Paul, en ja, ik blijf proberen destilleren... - Marlis
Dat ik deze nog niet heb gelezen. Heb even tussen mijn tanden gefloten van bewondering. Ik kan het hele gedicht projecteren op mezelf, van de zware rugzak die steeds lichter om dragen wordt, het najagen van dromen en de hele laatste strofe, amaai...tot loslaten met de jaren wat niet meer te leren valt...of hoe je zoveel moeite doet om dingen te leren en na te jagen en als je het dan eindelijk bereikt hebt, dan wordt het een gewoonte en glijdt de verwondering langzaam weg om weer plaats te maken voor een nieuw project...allez, ja, zo interpreteer ik het toch.
Echt een pareltje...
Vlinderman: Kwam dat fluitje van jou? Grapje, ben eigenlijk opgewonden dat het gedicht zo geheel op iemand kan geplakt worden, dat het als ja, een stukje eigen vel aangevoeld wordt... Dat maakt dat ik hiermee toch alweer een stapje in de dichtersrichting heb gezet, althans in jouw ogen dan toch. Bedankt om dat te delen met me, Marlis.
groet,
Frans V.
|
