|
< terug
Een terras op een zondagmorgen
Muziek dwarrelt door mijn hoofd
Onbezonnen ook
Zal ik onsterfelijk zijn, blijf ik hier voor eeuwig?
Ik voel me sterk, sterker en rustiger ook
Mijn inwendige ik is tot rust gekomen
Ik voel tranen en geluk vanbinnen
Misschien moest het zo wel zijn allemaal
Was het voorbestemd, uitgestippeld
Ik vecht niet meer tegen de wind
Maar laat me drijven
De magnoliastruik straalt in al zijn onschuldige schoonheid
De straat ligt er als nieuw bij en is afgebakend met jonge bomen
Ik zie het jonge meisje fietsen met een wel erg rechte rug
De zon in haar haren, ik snor haar fietsend voorbij aan hoge vaart
Ik laat een denkbeeldig spoor na van veelkleurige vlinders
De wereld lonkt en toch wil ik hier blijven
Alles willen aanvoelen ook, ondergaan
Terug naar de bron, herboren
Ik zie de jonge duiven rond de duiventil zoemen
Telkens en in grote kringen
De zon doet me herleven, laat mijn hart gloeien
Misschien ben ik nu wel gelukkig en weet het nog niet
De hond ligt me te bekijken met één oog open
Vraagt zich wellicht af wat er in me omgaat
Was het nodig deze titanenstrijd te strijden
Alvorens deze rust terug te vinden?
Misschien wel…
Ik bruis van energie, wil de wildste tuimelingen maken
Laat me door niets meer uit het lood slaan
Ik droom van een zonnig terras op een zondagmorgen
Ik wil mensen zien, met ze praten ook
Ze tonen dat ik terug de oude ben
De dromer, diegene met het kleine hart
feedback van andere lezers- mistral
De man in dit verhaal voelt zich duidelijk goed en herboren, na lijden komt verblijden is een waarheid als een "koe" in een zonnige weide!
roggemanj: je raadt het goed, deze man is herboren, een nieuwe man zoals ze wel eens zeggen :-)
|
