|
< terug
netwerk
ik begreep niet langer
hoe we woorden kerven
in de onzichtbare aarde
van onze verlangens
waarin we rondmieren als in
een zich eeuwig herhalend
stenen tijdperk
ik verdroeg niet langer
dat we onze stalen draden
naar de kern afleiden
en onze gedachten als een bol
binnenstebuiten keren
ik wist alleen
hoe we door muren heen
onze wensen uit beton boetseren
in hoogfrequente onbegrijpelijkheid
onszelf opvangen uit de lucht
feedback van andere lezers- rinka
ok, je vindt dit een toegankelijk gedicht, heel zelfs. dat werd het voor mij pas enigszins na het lezen van je antwoord. bij het lezen van je werken, meermaals nu al, ervaar ik een genot/fascinatie om de beelden die je tekent, de woorden die je kiest en hoe je ze bij elkaar zet. Ik hou dan meestal 'slechts' (maar dat is al veel) een gevoel over, een sfeer, en niet zozeer een betekenis. uit je antwoord maak ik op dat je nochtans graag wilt dat er betekenis overkomt. dat doet het bij mij niet echt. maar wie ben ik. iemand die heel anders verbeeldt en verwoordt en dus ook heel anders verstaat dan jij alleszins. beperkter vrees ik dan. maar dat maakt het zo fascinerend natuurlijk. sorry voor de omvangrijke fb, maar ik wilde je dit even laten weten.
eisenik: ik wil niet zeggen dat het de bedeoling is dat er concreet betekenis overkomt :) ik vidn het enorm fijn asl mensen open staan om poezie enkel te "ervaren" en niet te willen "begrijpen" maar dat wil niet zeggen dat de keuze van de beelden en de manier waarom ik vorm geef aan de "boodschap" zoiezo bij mezelf verankerd ligt in vrij concreet te parafraseren betekeniskernen... natuurlijk wil ik die niet zomaar aan de man brengen dat is de bedoeling niet maar het is wel het ordenend principe in mijn taalconcentratie als ik schrijf ; bedankt voor je feedback !! - Leona
rondmieren ! goed bedacht
- Vansion
laatste strofe zegt het
er zit zoveel in je woorden dat ik moeilijk dat 'naar de kern afleiden' kan gewaar worden; sorry, maar met interpreteren hou ik mij niet bezig - ik lees alles verscheidene keren; maar het komt of het komt niet ...
de combinatie van boetseren/beton/wensen b.v. laat mij geen intrede meer toe - dit vraagt naar abstrahering en daar begin ik niet aan ...
dat "als een bol binnenstebuiten keren" is dan wel erg sprekend, evanals het "woorden kerven waarin we rondmieren"
zie dit niet als kritiek - ik heb zo ook mijn eigen mowgli-taaltje, al zet ik die kindertjes hier niet op de site; misschien leer ik je ingrijpender lezen al doende
enfin, dat je mij toch serieus lang weet bezig te houden is meer dan een goed waard - ik zal nog van je lezen - later ...
eisenik: tis eigenlijk een heel toegankelijk gedicht ... miss moet je een kind van deze tijd zijn om de beelden te vatten :) ik denk dat onze wensen vaak worden omgetoverd tot doe-dingen in een prefab wereld uit beton ... daar gaat het eigelijk over; het mensdier in ene steeds virtueler wordende context ( het netwerk) maar met al die technieken en capaciteiten zijn we niet zoveel wnat we ont-aarden van onze natuur ... daar zou het op neer moeten komen ; jammer dat niet alles over komt. bedankt voor de feedback - RolandBergeys
Goed, mooi, maar je zit wat fout met je tijden.
Ik begreep niet hoe we kerfden (niet kerven). Je kan in het verleden immers onmogelijk begrijpen wat we in het heden doen, je kent op dat moment het heden nog niet, zelfs al ben je dichterlijk vrij.
Zet alles in de verleden tijd, en het klopt als een bus.
eisenik: we blijven kerven ... dus da loopt door
fuck gramatica ;)
|
