|
< terug
maagte
ik keek me hongerig op de mazen in het brood lekte
het zilverpapier tot de dood me aankeek
het schroeiende plastiek in mijn handen noem ik leven
en de melk de koffie voor de nacht
mijn krakende knokels hadden tegen de rust in
gesproken onder mijn nek groeide
een laagje schuurpapier uit mijn wimpers
was te vaak een ziel ontloken in mijn
verdwaalde baard geurt fout vertier
ik wiste rijmen als de uitgespreide leden
van een vlug verteerde wonderkam
die door het haar in mijn verleden
steeds toch terug de plooi in kwam
hoe kon mijn vlees dit vuur ontwijken
van wijn die maar de wanhoop was
een woord was wonder voor wat een zin moet lijken
uit deeg op een lijn gesteven was
waarvan we kruimels pijn opzuigen
die zonder nuance lijkt op zeer
het is ook lijdzaam voor het einde
ons huiselijk hoofd te kraken
en de krioelende kampen af te tuigen
die fluisterden;
deze letterwarmte smaakt naar meer
feedback van andere lezers- Vansion
uitstekend gebald en gezwollen tegelijk - inhoudelijk ongemeend rijk
heel eigen taal - interpunctieloos niet echt leesvriendelijk, maar dat wordt ruimschoots gecompenseerd door je golvend ritmisch en bijzonder melodieus geweld
ik vind die letterwarmte een beetje té ... die 'warmte' te expliciet ... ik zou voor lettertjessoep gaan of zo ... maar dat is een kwestie van persoonlijke allergie ... die weinigen met mij delen.
eisenik: ja achteraf haddek er ook wa vroeging bij ; ik zoek nog naar het juiste woord... sommige gedichten zijn nooit dicht genoeg ...
|
