|
< terug
Post fenomeen
Het gevoel dat je hoorde aankomen
Achter in je schedel
Dat er iemand op je gewacht heeft
En dat zal blijven doen
Tot je ogen, die elkaar ontweken,
In haar gezicht zullen passen
Dat was wat je miste
Het geloof in een eerste kans
Om je naam onder haar glimlach te schrijven
Met sierlijke letters die bij haar moeten horen
De kaligrafie van je plots steenvaste hand
Die tekent voor de zekerheid die
Vanuit haar haren onder ja nagels doorstroomt
En bij elke letter in de knokkels spant als honger
Het gevoel waarvoor je jezelf verwittigd had
Vooraan achter je wenkbrauwen
Dat je niet langer hoeft te wachten
En dat je er nooit echt in geloofd had
Tot je de klanken -die haar lippen verzegelden -
Tussen haar oren hoorde schuiven
Dat was waarvoor je slapen weken
Het zien dat wijder vloeide
Om de kleuren losser aan haar wangen te kleven
Met klaardere vormen die
Na lang staren begrijpelijk werden
De kaligrafie van je
Eindelijk gebloemschikte organen
De vergetelheid van verbranden die
Vanuit je vel waterpas over de schijven rolt
En bij elke stap in je ogen twijfelt als dadendrang
Het zwaartepunt naar een midden gepromoveerd
Waar de angst voor besef
Nog vlak voor de pijn genesteld was
feedback van andere lezers- Leona
de ontmoeting dus, die er toch kwam ...
beeldend maar misschien een beetje overmatig ... ??
doet me een beetje denken aan Shakespeare ...
eisenik: shakespear?
hoe kan een gedciht overmatig beeldend zijn? het is de bedoeling een explosie van gevoel, beelden en associaties te veroorzaken in het hoofd van de lezer... waar je die ontmoeting leest dat zie ik niet zo goed ; het gaat alleen maar over het gevoel achteraf iets te kunnen plaatsen terwijl je op die moment zelf er niet echt in zat... dat dan gerelateerd aan momenten waar zon gevoel voorkomt... het gaat ni om de referentie van de beelden eerder om de gevoelswaarde. bedankt voor je feedback!
|
