Volg ons op facebook
|
< terug
Weer alleen
Mijn huis is alweer dood voor een week
Nu je terug naar je mama bent
vormen vele tranen een kleine beek
Jouw papa te zijn, de enige zin van mijn bestaan
en om die ene dag in de week perfect te maken
een reden om er steeds opnieuw weer voor te gaan
We spelen, ravotten en pesten soms elkaar
maar niets zal onze liefde breken
die we voelen voor mekaar
Maar ik wil niet denken aan het uur
dat jouw mama weer verschijnt
vannachter die kale muur
Want dan weet ik dat ik weer een week moet leven
zonder één iemand nabij
waar ik om kan geven
feedback van andere lezers- geertje
Jouw papa te zijn, de enige zin van mijn bestaan
pakkend Kris,
maar tegelijk denk ik, er zijn nog dingen om voor te leven....
jezelf onder andere. (ik minimaliseer jouw gevoel niet)
zorgen voor jezelf, leuke dingen doen...het kan op termijn misschien
enfin, goed bedoeld (ik weet het uit ervaring een heel klein beetje)
co ouderschap was bij jou geen optie hé....
het gedicht "stokt" hier en daar
maar goed is goed genoeg...
boodschap komt over...sterkte
liefs
Mark_Vandis: bedankt voor de reactie geertje, maar met alle respect, niemand kent het leed dat ik meedraag.Een persoonlijk dillema waar ik ( ongeacht welke optie ik kies) altijd verlies. - Leona
mooi verwoord, en ja, er zijn er méér die dit begrijpen dan je denkt hoor!!
Mark_Vandis: dank je :-) - b_engel
Jouw papa te zijn, de enige zin van mijn bestaan
het meest fundamentele aan iemands bestaan. Wat is er erger dan papa te zijn en...
als daar aan geraakt wordt daveren fundamenten. Dieper kan men een mens niet raken.
Het heeft me dus aangegrepen
sterkte!
Mark_Vandis: bedankt voor je inleven
Groetjes Mark - RolandBergeys
Ja, Mark dit is heel gevoelig. En toch zijn er nog andere dingen in het leven. Je kind wordt sowieso groot, volwassen, zal zelf - als het op een evenwichtige manier wordt duidelijk gemaakt hoe de zaken staan - zijn gevoelens op een juiste plaats weten te zetten op een kruispunt in het leven, het zal daarom misschien geen keuzes maken (dat hoeft niet altijd), maar het zal uit vrije wil veel (zo veel jullie dat allebei willen) tijd aan jou besteden.
Is dat niet het geval, wordt het negatief geduid naar jou toe, dan zal het ooit wel keuzes maken, die je evenwel nooit kan forceren.
En ja, er zijn verliezers in zo'n situatie, maar de kunst bestaat er net in om een leven een zin te geven - een andere zin. Ondertussen leef je immers in een heden, dat sterk mee bepaald wordt door dit tijdelijk gegeven. In dat heden bestaan nog personen - ergens een andere vrouw misschien, een nieuwe partner, een ander leven. Jouw kind kan je geen ander leven kwalijk nemen, nooit, je hebt daar het volste recht op. Richt je je uitsluitend naar het kind toe, dan, doe je niet noodzakelijk alleen goed.
Om te zeggen: je gedicht vind ik niet heel goed geschreven, maar het raakt me wel.
Mark_Vandis: Ik ben blij dat je de essentie begrijpt van dit gedicht.
Mijn dochter zal uiteindelijk keuzes maken, daar kan ik niets aan veranderen, maar als ze die keuzes maakt vanuit het standpunt van de moeder, ben ik sowieso de pineut.
Wat andere vrouwen betreft, kan en wil ik me niet meer binden.
Het is een soort van schuldgevoel dat bij me opkomt, dat ik haar tekort zou doen in het liefhebben, ik zou me daarbij ook schuldig voelen tegenover mijn dochter.
Ik ben misschien een raar geval op dat gebied maar ja, die gevoelens zijn er.
Ik weet dat mijn gedichten soms niet goed in elkaar zitten, maar ik probeer gevoelens te uitten, en met woorden spelen is niet echt mijn ding.
Bedankt voor je feedback :-)
Groetjes Mark
|
