Volg ons op facebook
|
< terug
afspraak met de dood
verdoken in haar wereld
laat zij amper dromen toe
hoort zij enkel stilte
in het kloppen
van een hart
zoekt een traan naar wegen
de weerspiegeling van hoop
want ooit ontnomen
laat verlangen
naar een dood
waar leven is gebroken
tijdloos vergaan
die nacht haar kind verloren
verwoestte
haar bestaan
feedback van andere lezers- geertje
die nacht haar kind verloren
verwoestte
haar bestaan
danny, dit, dit...
ik zwijg even. (slik)
liefs, van aan de waterkant, geertje
dannycant: Ik weet het, het is hard....ook voor mijn zus....
lieve groet.... - duivelstrikje
euh... slik.
Iemand verliezen is niet leuk, en helemaal niet leuk als je dan de dood op bezoek wenst.
Het is een triest gedicht dat zo op de pure werkelijkheid lijkt dat hij prachtig is. Zelf al is deze schat zo triest, het doet me denken.
Ik heb zojuist ook iemand verloren, en ik haat de dood nu in plaats van hem op bezoek te willen hebben. Iedereen reageert en rouwt anders. En het spijt mij dat zovele mensen hun overleden geliefden willen volgen. Zelf heb ik altijd mijn eigen voetstappen willen maken en nooit gewild als er iemand anders in trad of als ik iemand anders zijn/haar voetstappen volgde. Maar ik ben bang van de dood geworden nu, ik ben er echt bang van. Als ik eraan denk lopen er rillingen van mijn rug. Eenmaal de dood er is, kan je er niet tegen vechten. En het is alsof diegene die de dood wensen, ook de dood oproepen bij anderen.
Het maakt me akelig stil, en akelig bang. Sinds dinsdag, zestien mei haat ik de dood zo erg. En ik ben er enorm bang voor. Je hebt er enkel slechte herinneringen aan. Waarom sterft de dood niet zelf? Dat is een belachelijk stomme vraag, maar het is de enige vraag die ik nu uit woede aan de dood kan stellen.
Het is normaal als je iets gaat haten dat je pijn doen, maar de dood doet velen pijn, altijd maar opnieuw en opnieuw, en ik kan het niet begrijpen dat sommigen de dood eisen. Het leven is een geschenk en als je er het mooiste van wil maken dat moet je dat doen. Als het mislukt, heb je nieuwe kansen zolang dat je jouw eigen leven nog in handen hebt. Ik haat de dood, en ik ben er bang voor.
En het spijt me dat ik dit moet toegeven, ik voelde een akelige stilte weer opwellen in mijn hart. En vandaar nam ik afscheid van dit gedicht, het maakte me bang, en het zette me aan het nadenken. Het is ene prachtig gedicht, met veel inhoud. Maar voor mensen in dezelfde situaties als die van mij doet dat gedicht pijn. En toch vind ik het mooi en heb ik zin het opnieuw te lezen maar dat lukt niet, ik wil het, en ik wil het niet op medelijden voor mezelf dat ik nog meer pijn zal kennen.
Het is een prachtig gedicht, proficiat daarvoor.
Warme groeten
xxx
dannycant: ik begrijp dat het moeilijk ligt en verontschuldig mij er dan ook voor...Het is geschreven voor mijn zus,... wist niet dat het zoveel zou losmaken....
groeten van danny - Mark_Vandis
om bij na te denken...
Groetjes Mark
dannycant: Dank je wel....groeten - sinneskyn
stilmakend gedicht, sterk neergezet,
hoe dood onderdeel van leven is,
een kind wil nooit het leven verwoesten
groeten Hil
dannycant: heel wat waarheid in jouw reactie, waarvoor dank....groeten - Leona
ik zou het nooit willen meemaken
maar het dromen verleren is herkenbaar
dannycant: Dat is zo....hartelijk dank voor je reactie...groeten - b_engel
want ooit ontnomen
laat verlangen
naar een dood
waar leven is gebroken
tijdloos vergaan
die nacht haar kind verloren
verwoestte
haar bestaan
Voor mij heel herkenbaar...
Ik verlang er ook naar en voor mij is het een bevrijding te weten dat ik ooit ook ga... wat een opluchting. Al is dit verlangen er niet meer zo als in het begin; het is wel een zekerheid die me geruststelt. Wat ben ik blij met elk jaar verder in mijn leven omdat het weer een stapje dichter bij hem is... Ergens brengt het wat rust; de zekerheid dat je ooit zelf ook gaat.
En dat heeft (niet meer) met pessimisme of depressiviteit te maken. Maar alles is zo moeilijk daarna en je staat zo alleen. Alles moet je opnieuw plaatsen in je leven. Een nieuwe basis zoeken om vanuit te vertrekken. Sinds ik aanvaard heb nooit meer zo gelukkig te zijn als vroeger kan ik terug een heel klein beetje geluk voelen. Geen pessimisme dus maar net proberen te overleven met een onmogelijk verdriet.
Veel sterkte,
veel luisterende oren
die je verhaal wel 10000 keer willen aanhoren
en veel kracht want rouwen is een verdomd eenzame bedoening. Al kunnen anderen je wel wat steunen; je moet het zelf doen hé
dannycant: Het is inderdaad een onmogelijk verdriet....en rouwen doe je enkel alleen...dit is o zo waar..
Steunende groet van mij... - teevee
De dood is een vreemdeling
die toch achterom komt als
de voordeur gesloten is.
dannycant: heel juist....geen ontkomen aan....bedankt en groeten - Daantje
Sterk
dannycant: Dank je....groeten
|
