|
< terug
Onweer in Moorsel
de lucht davert onder het natuurgeweld, alle soorten grijs en zwart
dit betekent het einde van de zomer, het einde van wat mooi was
bliksemschichten slingeren alle kanten op
het is angstaanjagend te zien hoe snel de donkere wolkenmassa's vooruit worden geduwd
hier sta ik nietig als een mier temidden het grasveld, blootgesteld aan de natuur
onder het donkere loof schuil ik voor de gutsende regen
ondanks de dreiging die er is voel ik me heel rustig
ik besef ineens dat het dit is wat ik zocht, één zijn met mezelf
de halve maan hangt onverschillig te zijn aan de andere kant van het bos
het jonge paard zoekt me op als wil het zeggen van blijf bij me
onrustig stampt het heen en weer, de oren plat in de nek
dit onweer zal niet onopgemerkt voorbijgaan
feedback van andere lezers- RolandBergeys
...als wil het zeggen: blijf bij me, niet van blijf bij me (vind ik).
Een mooie gedachtenganng, maar proza, geen gedicht.
roggemanj: bedankt voor je reactie - sabine
prachtig beeldend geschreven
mag voor mij gedicht heten.
beste groet paul
roggemanj: ben het volledig met je eens :-)) - teevee
Is het onweer over?
Wees maar tevree
want mu zitten wij er mee!
roggemanj: haha :-) bedankt voor je reactie - Auda
Dit is poëtisch proza, maar daarom zeker niet minderwaardig. Je bouwt goed op, alleen de laatste zin lijkt me wat overbodig. Je onweer is ons (lezer) zeker niet onopgemerkt voorbijgegaan, dus hoef je dat (voor mij althans) echt niet te herhalen op het einde...het paard zou eigenlijk iets moeten ervaren dat ook jij ervaart...(idealiter).
roggemanj: ingewikkelde maar toch leerrijke commentaar, bedankt - Mistaker
Ik vind dit ook meer proza dan poëzie maar dat vind ik geen enkel bezwaar. Ik heb dit met genoegen gelezen.
Groet,
Greta
roggemanj: Je doet me glimlachen met je reacties, bedankt Greta
|
