|
< terug
Tuimel mij
Wanneer de zon mijn
ogen breekt
tuimel ik omlaag
uit mijn schaduw
in de jouwe
onder de grafzerk
van immens verdriet
rust jij immers met
je koperen haar en
dito ogen
Traag pakt mijn broos lichaam
het jouwe prevelend op
holt dan snel over een heuvel
waar achter
hopelijk een ander
je wakker kust
zacht lig je daar
nu de wind
je haren
fluisterend streelt
nu je ingetogen luistert naar een
nagelnieuwe nachtegaal
die voor jou en jouw
goedkeuring alleen
zijn dagen leeft.
feedback van andere lezers- gono
Hé, dat vind ik mooi, die houd ik bij!!
stormvonk: bedankt - RolandBergeys
wel mooi.
Koperen haar, neen?
stormvonk: koperen haar, tin leven - mistral
ingetogen mooi!
moet het niet "waarachter" zijn?
stormvonk: waar achter of waarachter , ik weet het ook niet, stond voor de keuze en maakte deze - springie
heel sereen en mooi!
stormvonk: bedankt - dichtduvel
Ja, in de natuur zijn de nachtegalen helaas gedecimeerd. Jef
stormvonk: ken je dat sprookje over de keizer en de nachtegaal, mooi hé - lichtje
heel erg mooi stormvonk en fascinerend om te lezen
stormvonk: dank je voor de lof - teevee
Een nagelnieuwe nachtegaal
die vind ik, echtwaar, kolossaal
stormvonk: dankjewel - Vansion
het moet idd. waarachter zijn; maar ik 'voel' die 'waar achter' wel aan ... die blanco geeft een pauze aan, waarna je ritme weer voortgaat ...
(denk dat het koperen moet zijn... niet nagekeken - detailke)
het ritme in dit gedicht is bijzonder gaaf
ja: die nagelnieuwe nachtegaal zal me nog lang heugen, zeker als onderwerp van je mooie laatste verzen
dat hollen over die heuvel is ook een erg dynamisch boekdelenvertellend beeld!
stormvonk: dank je wel voor de lof, ik vond koper haar zo mooi klinken ook al is het taalkundig fout maar inderdaad, ik heb't aangepast - kronos
inderdaad...het houdt niet op !
prachtig stormie !
stormvonk: nogmaals bedankt
|
