|
< terug
Staren naar de zee
op haar uitkijktoren
blijft ze alleen achter
tuurt ze naar een toekomst
die wegebt bij het tij
hun woeste verleden
blijft heden knagen
langzaam als houtwormen
haar hoop broos makend
een onzichtbare waterkering
laat vannacht geen schepen meer door
seinen van rood vuur, een schip in nood
geven haar tranen kleur
haar man met muis vergaan
naar een donkere wereld
doch op een manier
zeemansliederen waardig
slechts een laatste glinstering
in de zwarte golven
toont haar zijn licht
gebroken...opgeslorpt
feedback van andere lezers- dichtduvel
Mooie beelden, Jef
Mark_Vandis: Dat was snel! :-)
Bedankt Jef
Groetjes Mark - gono
Ze wacht nog altijd op een uitkering ook!
Mark_Vandis: Gaat ze niet werken dan? :-)
Groetjes Mark - RolandBergeys
Wel leuk, ja.
Mark_Vandis: Dank je wel :-)
Groetjes Mark - mistral
de laatste twee regels onthullen jammergenoeg wat je zo mooi tijdens het gedicht beschrijft. Ik vind ze overbodig, ze doen afbreuk aan het geheel, ik zou het mysterieuzer houden Mark
Mark_Vandis: Daar heb je wel gelijk in mistral, ik wou gewoon eindigen met 4 regels
Ik pas het even aan :-)
Thx 4 fb!
Groetjes Mark - kronos
nostalgie naar wat was !
mooi !
Mark_Vandis: Ja, nostalgie...een (groot) deel van mij kan dingen soms niet loslaten
Bedankt
Groetjes Mark - teevee
'slechts een laatste glinstering
opgeslorpt in de zwarte golven'
zou ik van de laatste strofe maken!
Mark_Vandis: Ja, dat klinkt ook wel...(maar ik ben een koppig manneke he)
Bedankt teevee
groetjes Mark
|
