naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

’De dijkgeest van Vlassenbroek’

1. Het besef

Op een druilerige koude herfstochtend en grote haast om snel thuis te komen wist Amalia dat dit loze hoop was. Ooit had ze hier graag gelopen, ooit had ze hier graag gespeeld, maar dat was voor die dag. Die dag dat er gebeurde waar ze nooit in geloofd had. Die dag dat haar leven onherroepelijk veranderde en zij haar onschuld voor eeuwig verloren had.
Er kraakte een tak, vlug stak ze nog een tandje bij. Tussen wandelen en lopen strompelde ze gestaag verder tussen het drassige landschap dat meermaals haar veiligheid gewaarborgd had.
Het geluid van haar oude klompen die in de drassige grond wegzogen, waren op het gekrijs van de morf die haar weg leidde na, het enige dat haar vergezelde op deze tocht. Enkel God wist hoe erg ze hier tegenop had gezien, maar ze had geen keuze. Voor fouten moest men boeten wist ze nu, een wijze les die ze helaas met schade en schande geleerd had.


Het begon te regenen. De grond sopte harder, haar tempo vertraagde. Ze trok haar rokken een beetje hoger in de hoop dat de modder hem een beetje zou sparen. De lucht verkilde met de minuut. Instinctief voelde ze dat ze het domein van de dijkgeest naderde. Zijn grenzen werden altijd gemarkeerd met kilte en foute planten. Het landschap dat ze al eeuwen gewend was maakte plaatst voor grillige vormen en planten met grijze bloemen. De rillingen liepen over haar rug. Ze ademende diep, trok haar hesje wat dichter om haar heen en wreef met haar andere hand over een pijnlijke plek waar net een tak tegen gezwiept was.

stemresultaten

vertraagd de tijd op een bepaald ogenblik

neen	43%
ja	57%

totaal 7 stemmen

is het herfst en nat en druilerig

ja	100%
neen	0%

totaal 7 stemmen

is het winter en nat en druilerig

neen	100%
ja	0%

totaal 6 stemmen

komen er ratten aan te pas

neen	43%
ja	57%

totaal 7 stemmen