Volg ons op facebook
|
< terug
Een leven met het Karma van Incest en Zelfmoord (2)
'Er was eens een land, hier heel ver vandaan, waar niet meer gelachen mocht worden. De koning verbood lachende mensen in zijn koninkrijk toe te laten en maakte een wet waarbij mensen die lachend op een pasfoto stonden, zijn land niet meer inkwamen. Bij de grens van het verre land, stapelden de baby's zich op. Die konden soms gewoon hun lachen niet meer houden en werden bij de grensovergang van vader en moeder gescheiden. Dan zou het lachen hen wel vergaan, dacht de koning, in een land hier veel ver vandaan'.
Tja, zo leuk is het leven soms inderdaad niet. Maar goed, een foto van mijn vriendin in mijn portemonnaie zat er dus even niet in, en een pasfoto van mijn moeder had ik natuurlijk niet. Die suïcideerde zich toen ik twaalf was, en dat is niet bepaald de leeftijd om met je moeder op zak te gaan lopen. Met een foto van mijn vader lopen, die aan een overdosis Viagra overleed, daar had ikzelf geen behoefte aan. Zo was dus de foto van mijn tante Els een leuke vervanger. Tot op de dag van vandaag kijk ik graag naar haar, als ik betalingen doe of mijn chipkaart, zwempas of ander plastic kaartje tevoorschijn moet halen.
In de ogen van mijn moeder, al is het maar een reproductiefoto, zie ik soms een onnoemelijke wijsheid verborgen. Gek is het te realiseren dat ik haar allang overleefd heb. Ik ben een veertiger, die aan de tweede kant van de veertig staat. Mijn moeder is ooit slechts tweeënveertig jaar oud geworden, voor ze met een touw onder haar arm het bos in liep. Het maakte ons gezinsleven er niet beter op, weet ik nog. Hoewel de incest al plaatsvond voor mijn moeder een touw had gevonden, werd die er daarna niet minder door. Mijn vader werkte bij de reclassering, om boze, maatschappelijk gevaarlijke mensen weer op het rechte pad krijgen. Zelf vergreep hij zich aan mijn zusjes. Ik had in die tijd daar helemaal geen zicht op. Misschien niet in de laatste plaats omdat mijn ogen dicht zaten omdat ik tegen de vuisten van mijn vader opliep.
Hem neem ik niets kwalijk hoor. Het was een man die zelf een moeilijk leven achter de rug had. Hij is in zijn jeugd ook herhaaldelijk seksueel misbruikt geweest en zijn vader werd in de oorlog door de Duitsers gefuseerd omdat ze Joden hadden laten onderduiken. Zo was mijn opa dus in feite een oorlogsheld, en al vele jaren dood voor ik het levenslicht zag.
Nee, de incest kon rustig doorgaan. Mijn zusjes hielden - vooralsnog - hun mond en mijn moeder zweeg inmiddels ook als het graf…
In die tijd heeft mijn vader al gesprekken gehad met zijn baas en andere lui van Justitie maar ze konden, in die tijd al, geen schandaal gebruiken en dus werd hem de hand boven het hoofd gehouden. Misschien heeft hij nog veel cliënten met goedbedoelde adviezen en raad de weg kunnen wijzen. Laten we het hopen. Dat het gezin als los woestijnzand door zijn, naar zijn dochters ruikende, vingers liep was daar wellicht inherent aan.
feedback van andere lezers- GoNo2
En die noemt gij nog uw " vader ?" - Mistaker
Heavy...
Je hebt ergens in een zin 2x 'nogal eens' vlak achter elkaar staan, dat vind ik niet zó.
In die tijd heeft mijn vader toen al gesprekken gehad: in die zin zou ik 'toen' weghalen.
Het is een aangrijpend verhaal...
Groet,
Greta
Peerke: Zal ik verbeteren. Dank voor je reactie! Dit is eens mijn echte leven... - henny
Een zeer trieste ondertoon. Ik herinner je mail, aan mij nog.
Peerke: Tja, toch is het een levensverhaal. Mijn levensverhaal, en ik zie heel wat zonnige kanten. Sterker nog, ik ben dankbaar voor wat ik heb meegemaakt. Het heeft me gemaakt tot wie ik ben. - Mephistopheles
Heftig. Ik heb al meer dan anderhalf jaar geen contact meer met m'n vader voor redenen die toch niet zo erg zijn als wat ik over de jouwe gelezen heb. Ik zou het hem toch niet kunnen vergeven denk ik.
Peerke: Heeft ook zijn tijd nodig, vergeving. Maar als je het eenmaal doet dan werkt het bevrijdend. Voor mij tenminste. Mijn pa is nu al een tijd geleden overleden, en ik ben gewoon blij dat ik zijn leven niet heb gehad. Ik heb daarbij de handen vol aan mezelf hoor... ;-) Dank voor je fijne, persoonlijke reactie, stel ik zeer op prijs!
|
